Loutro

Loutro vanuit de hoogte. Piepklein en slechts
met de boot bereikbaar.

Volgens een Engelsman was Loutro een erg leuke plek en volgens een hotelhouder in een plaatsje voor Loutro (eindpunt van de bekende Samariakloof) waar we noodgedwongen moesten overstappen naar een andere boot, was het helemaal niks: een piepklein strandje met restaurants erachter; hij wilde dat we bij hem zouden blijven natuurlijk. Misschien wel waar, maar wij hebben ons prima vermaakt in Loutro! Nog kleiner dan Sougia; geen verbindingsweg met het achterland; slechts bereikbaar per boot, afgezien van de mogelijkheid van wandelpaden. Dus geen auto's; transport vond per boot of met de kruiwagen plaats. Je had het straatje, de restaurants en de winkeltjes en dat alles werd verbonden door het straatje annex terras, de aorta van het dorp.
Roos had per internet een verblijf geboekt vanuit Sougia; was helemaal niet nodig want je kon nog overal kamers krijgen. Het eerste verblijf was niet slecht maar we vonden direct een veel aardiger plek. En zo verbleven we in totaal ook hier in Loutro 4 nachten.

Dat was wel een heel stevige afdaling. Gariezelig!

En daar hebben we toch "gewandeld", beter gezegd geklommen. En ik heb daar m'n status van hoogtevreesgevoelig moeten bijstellen; als het echt moet dan zet ik toch wel door.
Eén van de eerste dagen hebben we de Aradenakloof "gedaan". Eerst een enorme, langdurige klim door stenig terrein en daarna weer zodanig dalen dat wij platlanders het gevoel hadden dat we naar de Tartarus werden gevoerd. Leuk was trouwens dat we bij twijfel veel steun hadden aan de GPS; de (gratis verkregen!) onderliggende kaart was van uitstekende kwaliteit. Roos was bij die afdaling angstiger dan ik merkwaardig genoeg. Uiteindelijk kwamen we beneden in de kloof aan. Ongelooflijk mooi; oleanders. Maar het was geen  Samaria kloof zal ik maar zeggen (daar kun je nog met een rolstoel in afdalen har har).

Buitengewoon Imposant die enorme rots-
muren. Dat blauwe stipje is Roos

De afdaling ging enkele keren via een uitermate goed gemarkeerd (soms op iedere meter een teken!) pad van rotsblok naar rotsblok waarbij zo'n veertig meter naar beneden werd overbrugd. Ik vond het machtig en ook eng; het had weinig zin om te zeiken; we moesten toch verder. En we hebben er heel erg van genoten. Aangekomen bij de zee bleek echter dat het ergste nog moest komen. De E4 heeft hier een heel vervelend stuk waarbij een klif moet worden genomen. En dat was pompen of verzuipen. Het begon nog een beetje te miezeren ook. Opgelucht en trots bereikten we de overkant en liepen we door naar Loutro. De volgende keer nemen we wel het bootje daar vanaf het strandje. Overigens kwamen we een vader en dochter tegen die deze klif de afgelopen week drie keer hadden "gedaan".