Naar Vlatos, nee niet flatus?!

Het bronnetje van Milia

Vanmorgen vroeg opgestaan en op weg naar het busstation van Chania. Was niet ver; onderweg nog een kopje koffie gescoord met een nog van huis meegenomen (bruine, zelf gebakken!) boterham met rollade van slager van Loo. En toen een spannende rit naar de wereldplaats Vlatos, ergens halverwege de route naar een zuidelijk strand waarvan de naam me is ontschoten. Roos hield haar vinger bij de kaart en wist de chauffeur er feilloos op te wijzen dat we er uit moesten. En ja hoor; daar begon de vakantie pas echt. Doodse stilte na het lawaai van de autobus die zich op wonderbaarlijke wijze over de smalle en langs ravijnen lopende route had gemanoeuvreerd; knap van de chauffeur; is toch anders dan van Harderwijk over de Veluwe naar Apeldoorn.
Vlatos lag een stuk verderop, maar eerst een uitspanning bij een honderden jaren oude plataan. Grappig, zo'n hoog bejaarde boom; de zeer dikke takken, waarvan er eentje zelfs van binnen was uitgebrand, toonden verse uitlopers; wat is het leven toch krachtig! Bij de uitspanning een "dakos", een keihard broodje met tomatenmoes gegeten met een glas sinaasappelsap en onze eerste Griekse koffie.
En daarna door naar onze werkelijke bestemming: Milia, een heropgebouwd, eens verlaten piepklein dorpje. Roos had het adres gevonden in een gids van National Geographic waarin ecologische onderkomens waren vermeld. Milia was de enige in Griekenland.
Het was een stevige wandeling, bergop en het was nogal heet; ik had de verrekijker meegenomen en nu omgegord, helaas voor niets want ik zag niet of nauwelijks vogels. Voor niets 2 kilo extra bagage meegenomen dacht ik al; viel mee want later hebben we veel plezier gehad met de kijker, zij het niet met vogels kijken.
Het was een leuk onderkomen; fijne appartementjes zonder al te veel luxe, maar wel CV. Maar vooral, een heerlijke keuken. Ik vond het een aardig concept waar veel buitenlanders afkomstig van uithoeken van de wereld op af kwamen, waarschijnlijk vanwege de genoemde gids.
De omgeving was wel aardig; voor ons platlanders hoge bergen met wat mogelijkheden om de benen te strekken. De meesten gingen er met de auto vandoor; in de buurt was niet zo veel te doen, maar ontbijt en diner waren meer dan voortreffelijk.
De tweede dag van ons verblijf in Milia kwamen we een NL's echtpaar tegen dat hier aan het wandelen was; kennelijk stond het hier wel bekend als wandelgebied ondanks de zeer beperkte mogelijkheden. Leuke ontmoeting; ook hij was werkzaam bij ASML en hij vertelde wat technische zaken die mij versteld deden staan.