Robert Holl in Delft

Robert Holl, bereidt zich rustig voor op het concert
van hedenavond

Gisteravond naar een concert geweest in Delft; stond in het teken van Brahms, aldus was aangekondigd. Natuurlijk had ik het programma niet bekeken en liet ik alles over me heen komen.
Eerst met Roos lekker wat door Delft geslenterd; mooie stad waar ik een belangrijk deel van mijn werkzame jaren, en wel de leukste jaren eigenlijk, heb door mogen brengen. IJsje gescoord en toen naar de Prinsenhof waar het concert zou plaatsvinden. Grappig genoeg zat de grote artiest van die avond, Robert Holl gezellig met iemand te praten op een terrasje. Ik vroeg met de van mij zo bekende bescheidenheid of ik de maestro mocht fotograferen; Robert stond het minzaam toe.
Na een inleiding waarin werd opgeroepen tot medewerking, hetzij financieel, hetzij als vrijwilliger om het festival ook volgend jaar mogelijk te maken begon het concert met piano muziek.
Het eerste was zo verschrikkelijk mooi: ik dacht dat het van Johann Sebastian Bach was, maar die heeft natuurlijk niets voor piano geschreven. Ik wist niet dat Brahms zulke mooie muziek had gecomponeerd. Na een korte stilte zette de pianist zo dissonant en keihard in dat het publiek er zichtbaar van schrok. Afgrijselijke muziek, waarvan ik me óók niet kon voorstellen dat het van Brahms was. Dat was ook niet het geval; het eerste stuk was inderdaad van Bach: een bewerking voor piano van een Choral; het tweede stuk was van Messiaen, daar ben ik ook niet zo'n liefhebber van; ik herinner me nog dat we eens weg zijn gegaan bij een uitvoering van zijn muziek, kwam geen eind aan en was niet om aan te horen.

En toen kwartetten van Brahms voor zang met piano begeleiding. Geweldig mooie muziek; misschien niet zo toegankelijk als de kwartetten van Schubert (denk aan Schicksalslencker), maar vooral erg subtiel. Iemand zei dat Schubert makkelijker is om mooi te vinden. Vond ik wel mooi gezegd. En daarna een recital van Robert Holl; niet die vier ernste Gesänge van Brahms als aangekondigd, maar de Michelangelo cyclus van Hugo Wolff. Ingetogen gezongen met grote accenten; moeilijk toegankelijke muziek.

Na de pauze een piano kwartet van Brahms. Ongetwijfeld heel mooi, maar te veel voor mijn spanningsboog; zoveel muziek achter elkaar komt mij voor als een 5-gangen menu, en dat is me gewoon te veel.
Met dank aan Roos die mij onverwacht fêteerde op deze heerlijke muziekavond!