Kinderverdriet

Ik hoorde vanmiddag een kind huilen. Als ervaren ouder hoorde ik direct dat het niet ernstig was. Met veel misbaar moest iedereen deelachtig worden in de zere knie die door een val was veroorzaakt. Direct schoten er volwassenen te hulp en werd het meisje zelfs door een buurvrouw, al huilend naar huis gebracht. Een oudere buurvrouw en ik moesten lachen; we konden aan de toon van het gehuil al horen dat er niets aan de hand was. Ervaring van een eigen gezin; vergeet je nooit, maar je moet het wel leren.
Zomer 1982, we gingen naar Frankrijk op vakantie en Joke was op komst. We moesten op de heenweg om mij nu niet meer bekende reden bij een bestuurslid langs van het bedrijf waar ik toen werkte: een huisarts ergens in Noord-Limburg. Toen we arriveerden stond de vrouw des huizes een reusachtige pan met karbonades te bakken weet ik nog. En dat was niet voor niets, want hun gezin bestond naast vader en moeder uit een zevental kinderen. Toen er eentje van de schommel viel en daarbij veel misbaar maakte waar wij als ouders in spe geen ervaring mee hadden, waren we zeer verbaasd dat de ouders op geen enkele manier reageerden. "Als je niets meer hoort na zo'n klap, dan moet je opspringen", was het commentaar van huisarts/vader. Ja, dat heb ik ook geleerd met m'n gezin met vier kinderen. En daarom moest ik glimlachen samen met die oudere buurvrouw.
Foto afkomstig van deze website