De vruchten des velds

Rijpe bramen bij de spoorbaan

Dankzij het fraaie nazomerweer is er dit jaar een enorme bramenoogst. Eerst had ik al flink geplukt toen ik bij Dick was, maar ook langs de Eyckensteinse laan hebben we een redelijke oogst geplukt.
Zaterdag, na het bezoek aan Olst,  liep ik van Amersfoort naar Den Dolder, over het fietspad langs het spoor. Ik had te weinig water bij me en begon zo ter hoogte van de Lange duinen behoorlijk dorst te krijgen. Maar dankzij de bramen, die verfrissing gaven, kon ik er goed tegen; er stond volop. Het plukgebied lag langs het fietspad, maar tot mijn verbazing was ik vrijwel de enige die plukte. Pas bij Den Dolder kwam ik een plukkend stel tegen met een emmertje.
En afgelopen zondag liep ik door ons eigen bos, het Houdringhebos. Een jong ouderstel met een paar kleine kinderen liep daar; de kinderen waren op zoek naar bramen. "Allemaal ingedroogd hoor jongens", hoorde ik de moeder zeggen. Was overigens helemaal niet waar; er hing ook bij ons in het bos behoorlijk wat en van goede kwaliteit. Eerlijk gezegd ben ik bang dat het de onbekendheid is met het zelf plukken uit de natuur; de natuur is eng; allemaal vieze beestjes en enge dingen als teken. Jammer hoor; vanaf mijn jonge jeugd pluk ik al bramen; soms wel irritant voor mensen die met mij aan de wandel zijn; als ik bramen, bosbessen of frambozen zie hangen (of wilde aardbeitjes, hmmm) dan moet ik gewoon plukken en smullen.