Postelein, een vergeten groente?

Postelein

Roos en ik zijn gek op postelein. Bij Theo in de moestuin staat een redelijk groentebed met postelein; ik wil niet beweren dat we vechten om de opbrengst daarvan, maar er is wel sprake van eerlijk delen om en om. Vanavond was ik aan de beurt vond ik zelf. Overigens behandel ik het posteleinbed met zorg zodat we er veel vaker van kunnen oogsten dan gebruikelijk; ik geef het met die droge dagen in ieder geval dagelijks water, maar ik snijd of knip het bovenste gedeelte steeds met zorg af zodat het weer op kan groeien. De stelen zijn inmiddels veel dikker dan "normaal", maar de smaak is er niet minder om.
Postelein wordt niet door iedereen geapprecieerd. Zo wist mijn grootmoeder mij al minstens 55 jaar geleden te vertellen dat haar overleden echtgenoot, mijn nooit gekende opa Jan ten Brink, gek was op postelein, maar dat zij het wel voor hem klaarmaakte maar eigenlijk vond dat het maar stonk: een gronderige lucht. En altijd als ik postelein sta te koken moet ik aan die opmerkingen denken. Mijn moeder maakte het dan ook nooit klaar. Postelein leerde ik pas kennen toen ik met Lien was getrouwd; heerlijk vond ik het. Van haar leerde ik wel meer dingen kennen zoals raapsteeltjes, mosselen en alikruiken.
Ook Anneke maakte het nooit en de kinderen wilden het niet eens proberen zodat ik postelein al sinds jaar en dag voor 1 persoon, mezelf klaarmaak. En het smaakte me vanavond weer uitstekend! met een lekker stukje suddervlees van de MRIJ koeien van boer Dirk.
Binnenkort zal postelein wel mogen aanschuiven in de lijst van vergeten groenten, maar bij mij blijft het op het menu staan zeker zolang Theo het voor ons uitzaait.