De commissie Schermerhorn; shame on me!

Spreekt voor zich

Een paar weken geleden liep ik met Roos een étappe van het Noord-Hollandpad, van Obdam naar het zuiden. Een mooie wandeling die ons voerde langs dijken en poldersloten, door het oude en het nieuwe, polderland; echt Noord Holland dus. Waar we wilden eindigen bleek tijdelijk geen bus te rijden vanwege herstelwerkzaamheden aan een brug. Kan gebeuren natuurlijk, dus verder gelopen. Roos had een afspraak, maar die ging niet door, dus hadden we alle tijd en liepen we door tot Schermerhorn. Een plaatsnaam die bij mij een associatie oproept waar ik me na al die jaren eigenlijk nog steeds voor schaam.
In 1969 was ik praeses van ons onvolprezen dispuut PROIRA waar ik al vaker over schreef in deze Weblog. Tijdens de plechtige lustrumvergadering ergens op een kasteeltje in Limburg trad ik af. We hebben een geweldig feest gehad waarvan ik me nog herinner dat we heel exotische dingen serveerden als brie, en, hou je vast, camembert. Was voor mij de eerste keer dat ik franse kaas proefde en olijven; vond het vreselijk smaken. Kennelijk waren mijn mede-bestuursleden, die overigens het leeuwendeel van de organisatie voor hun rekening hadden genomen culinair aanzienlijk beter onderlegd. Mijn smaak ging in die tijd niet verder dan bier, met een moppie kaas en een plak leverworst, eventueel met een lik mosterd.

Houten huis in Schermerhorn

Waar ik me voor schaam betreft een opdracht die ik in een latere vergadering kreeg als oud-praeses en wel om de "commissie Schermerhorn" binnen het dispuut haar vorm te geven. De commissie was genoemd naar Willem Schermerhorn, de eerste minister-president van NL na WO II. De commissie kreeg als opdracht onderzoek te doen naar het oorlogsverleden van onze dispuutsgenoten. De bedoeling was natuurlijk dat ik daar iets geestigs van zou maken. En ik heb dat vreselijk laten sloffen zodat ik uiteindelijk oneervol ben gedéchargeerd.
Gelukkig heb ik een jaar terug mijn opvolger van destijds, Chris S. weer mogen ontmoeten; het bleek dat hij zich van het hele voorval niets wist te herinneren. Nou, ik wel, en ik schaam me er nog steeds een beetje voor; is ook niks voor mij eigenlijk.