Radon in de thee

Een bronnetje, in het dal van de Helle

De Hoge Venen zijn vanouds een favoriet wandelgebied van mij; dankzij Dick heb ik het ooit leren kennen. Met gemengde gevoelens denk ik terug aan mijn eerste wandeling alhier. Het was in de zomer van 1986, met koninginnedag, de week van Tsjernobyl dat ik hier voor het eerst langs strompelde. Met blaren en pijn in m'n voeten. Later gingen Dick en ik vaker hierheen; met onze OV kaarten van het werk kostte het niet zo gek veel om hier te gaan wandelen en we gingen soms zelfs voor een enkele dag. Maar toen Hugo wat ouder werd, pakweg zo'n jaar of 10, ging ik ook regelmatig met hem naar de Venen.

Tekst die tegenwoordig bij het bronnetje
is opgehangen. Bevat Radon.

En dan kom ik op deze bron; vol met ijzer heb ik altijd vermoed. Jaren geleden was ik hier met Hugo; we wilden thee zetten, maar het water van de Helle zat vol met veen. Kennelijk was er hogerop in de stroom een groot stuk veen losgeslagen en zat het water vol met vlokjes veen. Niet echt lekker om thee van te zetten. Daarom hebben we toen maar water uit deze bron getapt. Toen ik het opkookte ontstond er een neerslag; desondanks heb ik er toen thee van gezet en die hebben we opgedronken. Had wel een sterke metaalsmaak. En dan lees ik nu dat dit water Radon zou bevatten! Niet erg slim van mezelf vind ik achteraf.