Annemarie Oster |
In de trein terug zat ik schuin tegenover een jonge moeder met zoontje van een jaar of vier en een baby in een draagdoek tegen haar borst. Tegenover haar zaten twee dames van mijn leeftijd met genoegen naar het ventje te luisteren en te proberen om op zijn vragen in te gaan. Zij hadden ongetwijfeld aanzienlijk meer opvoedkundige praktijk ervaring, opgedaan tijdens hun moederschap. Maar je voelde gewoon hoe dat niet serieus werd genomen door de jonge moeder. Hierin herkende ik direct de scheiding der generaties op een bepaalde leeftijd; de jongere generatie neemt het roer over en neemt de oudere generatie direct niet meer echt serieus. Zal ik destijds zelf ook wel gedaan hebben ongetwijfeld. Maar aan de andere kant zittend beleef je dat toch anders.
Annemarie wist deze waterscheiding haarscherp te duiden door aan te geven dat er na een bepaalde leeftijd geen vraag meer aan de ouders gesteld wordt! De kinderen denken alles beter te weten en hebben geen onbeantwoorde vragen meer en geen advies meer nodig van de ouders. En dan zit je er een beetje verloren bij als ouder en luistert naar dingen waar je geen weet van hebt en waar je ook niet zo gek veel interesse in hebt. Heel herkenbaar!
Echter, wanneer het er op aan komt, en je zit met één van je kinderen over werkelijk belangrijke zaken te praten die je beiden aangaan, dan merk je weer die weergaloze band van ouders met kinderen.
Onlangs maakte ik ook een heel andere situatie mee; ik was op bezoek bij een hoogbejaarde dame, de moeder van Roos. Wanneer je dan de zelfde verhalen voor de vijfde keer hoort realiseer je de relativiteit van al dit generatie gedoe nog iets beter. Mildheid en begrip voor elkaar zijn onmisbare ingrediënten voor een goede verstandhouding over de generaties heen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten