Van mijn buurvrouw krijg ik zo af en toe een grote stapel Elseviers. Die mag ik altijd graag lezen, zo ook vanmorgen in de trein. Spruyt had dit keer een uit mijn hart gegrepen stuk over de Mattheus passion. In zijn stuk komt een belangrijke vraag naar voren: Kan zo'n hoogtepunt uit de christelijke cultuurgeschiedenis worden vertolkt zonder het geloof van de componist te delen? Verder citeert hij Nietzsche die stelde dat de niet meer gelovige nog leeft op grond van het christelijk erfgoed. Dat laatste heb ik ook een keer aan den lijve ondervonden.
Mijn opvoeding was nog doordesemd van de christelijke leer en ondanks dat ik zelfs als kind nooit heb geloofd in de basis van het christendom, het bestaan van God en Jezus als de verlosser, heb ik de verhalen altijd prachtig gevonden en was ik daarvan diep onder de indruk. De Mattheus passion kan mij ook nu nog tot tranens toe roeren en dat wel degelijk vanwege de inhoud en niet louter vanwege de prachtige muziek.
Ik merkte dat die diepere geloofs gevoelens voor mij toch meer betekenden dan ik objectief voor mogelijk had gehouden toen één van mijn kinderen over het christelijk geloof opmerkte dat het toch allemaal onzin was en dat het toch raar was dat je geloofde dat iemand die dood is weer op kan staan. Daar ben ik het eerlijk gezegd volstrekt mee eens, maar ik heb hem toch geschrobbeerd en wel omdat ik die zienswijze als blasfemisch, als oneerbiedig ervaar. Dat moet voortkomen uit dat christelijk erfgoed waar Nietzsche op doelde. Bart Jan adviseert om "Het negende uur" van de hand van Pieter Nouwen te lezen. Ga ik maar eens doen.
Mijn opvoeding was nog doordesemd van de christelijke leer en ondanks dat ik zelfs als kind nooit heb geloofd in de basis van het christendom, het bestaan van God en Jezus als de verlosser, heb ik de verhalen altijd prachtig gevonden en was ik daarvan diep onder de indruk. De Mattheus passion kan mij ook nu nog tot tranens toe roeren en dat wel degelijk vanwege de inhoud en niet louter vanwege de prachtige muziek.
Ik merkte dat die diepere geloofs gevoelens voor mij toch meer betekenden dan ik objectief voor mogelijk had gehouden toen één van mijn kinderen over het christelijk geloof opmerkte dat het toch allemaal onzin was en dat het toch raar was dat je geloofde dat iemand die dood is weer op kan staan. Daar ben ik het eerlijk gezegd volstrekt mee eens, maar ik heb hem toch geschrobbeerd en wel omdat ik die zienswijze als blasfemisch, als oneerbiedig ervaar. Dat moet voortkomen uit dat christelijk erfgoed waar Nietzsche op doelde. Bart Jan adviseert om "Het negende uur" van de hand van Pieter Nouwen te lezen. Ga ik maar eens doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten