De moderne vaderlandse schrijvers mogen mij om mijzelf onduidelijke reden niet bekoren; uitzondering zijn Frank Westerman en Annejet van der Zijl. Van Frank heb ik inmiddels een groot deel van het oeuvre gelezen en met Annejet kom ik inmiddels ook een heel eind.
De overeenkomst maar ook de verschillen tussen deze twee vind ik frappant. De overeenkomst betreft de historisch juiste weergave van gebeurtenissen. Frank Westerman gaat steeds uit van een gebeurtenis die hem ooit heeft gefrappeerd: het verdwijnen van een dorp (De graanrepubliek), het verdwijnen en weer verschijnen van een zee (Ingenieurs van de ziel), het pompen van een dekhengst, gadegeslagen door een kleine jongen (Die bovendier), een opgezette neger, bij toeval waargenomen tijdens een liftvakantie (El Negro). Bij de opboouw van zijn verhaal gaat hij heuristisch, tastend en het toeval een rol gevend zijn gang; meer als een journalist dan als een romanschrijver.
Annejet van der Zijl speurt als een echte historica bronnen na en geeft nauwlettend de werkelijkheid weer. Roos heeft over Annejet een heel informatieve Blog geschreven. Sonny boy vond ik daarvan een schitterend voorbeeld met een zeer roerend verhaal over een buitengewoon moedige vrouw. Maar Bernhard, het verhaal over "de Prins", echtgenoot van koningin Juliana deed voor mij de deur dicht. Objectief, zonder zich te buiten te gaan aan oordelen gaf zij de werkelijkheid weer zodanig dat je wel heel koningsgezind moet zijn wil je nog op 30 april het "Oranje Boven" willen scanderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten