Tijdens één van de nachten die wij doorbrachten op Rhodos werd ik tegen de ochtend, tijdens het overpeinzen van onze heerlijke vakantie, overvallen door verdriet; het tijdelijke van het bestaan overviel mij. Ik geniet zo ontzettend van het leven, van het bestaan en ik realiseer mij heel goed dat het slechts van tijdelijke aard is. Er komt dus een moment van afscheid nemen; dat stervensmoment "an sich" is niet wat mij verdrietig stemt, maar het gevoel dat het dan afgelopen is om op deze prachtige wereld rond te lopen en te genieten van al hetgeen zich daarop bevindt als de natuur, lekker eten, wandelen, muziek, literatuur en andere genietingen voor lichaam en geest. Ook het rare gevoel dat alles wat je aan ervaringen hebt opgeslagen in dat gecompliceerde orgaan dat wij hersenen noemen; dat dat allemaal verdwijnt stemde mij verdrietig.
Mijns inziens ligt dit gevoel van machteloosheid, want helaas, iedereen zal eraan moeten geloven, ook ten grondslag aan iedere vorm van religie. Enige vorm van hiernamaals vind je terug zoals bij de oude Grieken, waarbij de terugkeer naar de aarde, de begrafenis de absoluut noodzakelijke voorwaarde vormde om over de Styx te kunnen worden gezet door Charon. Afgezien van Orpheus was het levenden ook niet toegestaan om bij de Elysische velden te komen, daar zorgde de driekoppige hellehond Cerberus wel voor!
Voor de Christenen werd de hemel als vreugde brengend concept bedacht. De beloofde vreugde was dermate groot dat die de grootste componist aller tijden, Johann Sebastian Bach aanzette tot de prachtigste muziek. De hem door "de kerk" beloofde hemelvreugde komt prachtig tot uiting in Cantate BWV 82, "Ich habe genung"; de aria "Ich freue mich auf meinem Tot", een in mijn ogen bizarre levensvisie, behoort tot de mooiste en ontroerendste, maar ook vrolijkste muziek die Bach creëerde. Aan de Mohammedanen worden zelfs 49 maagden beloofd. Al met al lijkt het een vrolijke boel bij de mij bekende grote religies wanneer je de ogen hebt gesloten.
Als agnost geloof ik daar natuurlijk helemaal niets van; het is gewoon allemaal over als magere Hein je op komt halen of wanneer Atropos je levensdraad doorknipt. Het stemde me even verdrietig daar op het prachtige Rhodos waar ik mij zo omringd voelde door het oude, vrolijke polytheïsme van de antieke wereld, maar zo gaat het nou eenmaal.
Mijns inziens ligt dit gevoel van machteloosheid, want helaas, iedereen zal eraan moeten geloven, ook ten grondslag aan iedere vorm van religie. Enige vorm van hiernamaals vind je terug zoals bij de oude Grieken, waarbij de terugkeer naar de aarde, de begrafenis de absoluut noodzakelijke voorwaarde vormde om over de Styx te kunnen worden gezet door Charon. Afgezien van Orpheus was het levenden ook niet toegestaan om bij de Elysische velden te komen, daar zorgde de driekoppige hellehond Cerberus wel voor!
Voor de Christenen werd de hemel als vreugde brengend concept bedacht. De beloofde vreugde was dermate groot dat die de grootste componist aller tijden, Johann Sebastian Bach aanzette tot de prachtigste muziek. De hem door "de kerk" beloofde hemelvreugde komt prachtig tot uiting in Cantate BWV 82, "Ich habe genung"; de aria "Ich freue mich auf meinem Tot", een in mijn ogen bizarre levensvisie, behoort tot de mooiste en ontroerendste, maar ook vrolijkste muziek die Bach creëerde. Aan de Mohammedanen worden zelfs 49 maagden beloofd. Al met al lijkt het een vrolijke boel bij de mij bekende grote religies wanneer je de ogen hebt gesloten.
Als agnost geloof ik daar natuurlijk helemaal niets van; het is gewoon allemaal over als magere Hein je op komt halen of wanneer Atropos je levensdraad doorknipt. Het stemde me even verdrietig daar op het prachtige Rhodos waar ik mij zo omringd voelde door het oude, vrolijke polytheïsme van de antieke wereld, maar zo gaat het nou eenmaal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten