Op het moment dat de kastanjes vallen overvalt mij altijd een gevoel van "weer een jaar verder". Dat is begonnen in 2003, het stervensjaar van mijn geliefde vader. Half augustus van dat jaar bleek dat hij ongeneeslijk ziek was en vanaf dat moment tot twee maanden later, het moment van zijn sterven, eind oktober is hij niet uit mijn gedachten geweest; we hebben heel veel gepraat en daarmee uitvoerig afscheid kunnen nemen. Dan grift zo'n tijdsmoment als de komst van de herfst met zijn vallende kastanjes, eikels en het verkleuren van de bladeren zich krachtig in je geheugen of beter gezegd, in je merg.De antieken schreven al dat de generaties zijn als de bladeren aan de bomen; zij komen en gaan en dat realiseer je heel sterk op het moment dat er een generatie verdwijnt. Bij de begrafenis van mijn vader heb ik dat ook gememoreerd. Toen ik geboren werd stonden er drie generaties over de rand van de wieg naar beneden te kijken: mijn toen jonge vader van 26, mijn grootvader ergens in de vijftig, iets jonger dan ik nu ben en mijn overgrootvader ergens in de zeventig. En dan ben ik nu de volgende generatie die zal gaan en komt de volgende generatie er nieuw aan; mijn jongste dochter krijgt eind dit jaar een kindje, mijn eerste kleinkind.
Dat zijn de dingen die ieder jaar om deze tijd door mijn hoofd gaan. Ook dat er inmiddels alweer 7 jaar voorbij zijn sinds 2003. De eindigheid van het leven is iets om bij stil te staan. En dat doe ik ieder jaar als de kastanjes vallen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten