Koeien op stal

Weer even op stal

Vanmorgen eerst even paniek, Roos kon haar fietssleuteltje niet vinden en haar fiets stond op slot in de schuur. Uiteindelijk heeft ze mijn fiets genomen want ze moest echt op tijd met de trein, ik ging wel lopen naar het station en nam een treintje later. Het was prachtig weer vandaag, na al die weken regen was dit toch wel een verademing, althans zo voelde het mij wel aan hoor. Al een paar dagen geen druppel regen. 
In de stoptrein had ik nog een gezellig gesprekje met de conducteur, het was een enorme trein van drie wagons en dat buiten de spits, zie je slechts een doodenkele keer tijdens de spits. Zij wist ook niet waarom dat was, het deel waar ik zat was net zo leeg als destijds tijdens corona, er zat nog 1 andere meneer verderop. De conductrice vertelde dat zij dit werk erg plezierig vond, ze kwam oorspronkelijk uit de verpleging, maar dat werd haar te zwaar en was "nooit af", dat is natuurlijk zo. Dat zelfde hoorde ik destijds ook uit de mond van een analiste die vanwege het interessante aspect in een wetenschappelijk laboratorium was komen werken maar uiteindelijk weer terug keerde naar het routine lab omdat het in de wetenschap ook "nooit af" is, inderdaad. Ook de afwisseling was haar te gering en ook daar had ze gelijk in.
Aangekomen in Bilthoven snel op de fiets gestapt, thuis wat gerommeld en op naar de zuivelboerderij. Daar zag ik dat de staldeur open stond en dat de koeien er stonden. Zij stonden te genieten van het hooi, ze lopen winter en zomer in de wei, maar er is zo langzamerhand geen gras meer en dus moeten ze op stal voor het vreten van het hooi en om gemolken te worden. Ik liep even naar binnen om te genieten van die heerlijke stallucht. Jaren geleden heb ik twee winters lang in de stal geholpen, stront schuiven en hooi schuiven. Was een goede manier om mijn burn out te overkomen. Was fijn om weer even hier te zijn geweest.