De ouderdom

 Roos wilde vandaag weer een beetje bijtijds terug naar Wijhe, we wandelden door het bos en bij de Boslaan namen we afscheid en liep ik door naar het bankje bij het Heide veldje. Daar zat al een meneer die er niet het minste bezwaar tegen had dat ik aansloot om van het uitzicht te genieten. Hij was nog een paar jaar ouder dan ik en aangezien ik de laatste maanden wat worstel met het proces van het bejaard worden hadden we gespreksstof voldoende. Mensen zijn er gek op om over zichzelf te praten en ik wilde wel eens horen hoe iemand die op het pad van het hoogbejaard zijn dat proces had beleefd. En inderdaad vernam ik dat uitvoerig en met enige sturing van mijn kant bleef het zo veel mogelijk weg van de eeuwige lamentatie over het ziekteproces dat onvermijdelijk bij de meeste bejaarden op zeker moment het "leven" gaat bepalen. Maar de vergeetachtigheid, de problemen bij het zelfstandig wonen, langdurige opnames in het hospitaal, het is geen levensepisode die mij vreugde zou scheppen ook al verlengt het wel het leven. Uiteindelijk namen we afscheid en gingen we beiden ons weegs. Ik liep het pad verder en zag in de verte een kleine samenscholing rond een karretje. Het bleek om twee jongere mensen te gaan die niet zo bekend waren in deze omgeving en die een bejaarde, die zich voort bewoog met behulp van genoemd elektrisch karretje hielpen met het vinden van zijn terugweg, liefst over niet bemodderde paden. Gelukkig wist ik precies hoe deze bejaarde meneer die duidelijk wat sukkelde met zijn geheugen op makkelijke wijze naar zijn woonplek kon terug rijden. Ik vroeg hem ten overvloede of hij het ook zo'n gedoe vond om oud te zijn, hetgeen hij zo te zien beaamde hoewel ik er niet zeker van ben dat de vraag tot hem doordrong. Wat is het toch een last om echt oud te zijn, zoals mijn nieuwe huisarts al zei: "iedereen wil oud worden, maar niemand wil oud zijn".
Maar ik liep ook een trimmer tegen het lijf die me complimenteerde met dat ik nog zo flink aan de wandel was en werd ik geconfronteerd met een WhatsApp bericht en dat een veertiger onverwacht was overleden. Dat doet je als gezonde bejaarde toch ook wel even stil staan en overdenken dat je goed af bent hoor.  Maar het blijft me bezig houden en zal vast niet minder worden want ik ben en blijf een ouwe zeurpiet, een ouwe zeikerd beter gezegd, althans dat vind ik zelf. Maar wat doe je eraan?