"Mens, wat kun je toch schrijven", met deze kreet sprong ik zojuist van mijn leesbed na het tweede deel van het boek zojuist te hebben uitgelezen. Die Isabel Allende met haar fantastische zuid Amerikaanse manier van schrijven kan mij toch iedere keer weer verrassen als ik een mij onbekend boek van haar lees. Ik heb dit boek of uit zo'n buurtbiebje gescoord of onlangs bij de boekenbeurs van de WVT, ik geloof dat laatste. Het gaat weer over een levensgeschiedenis met daarin opgenomen een trits van bijzondere sociale omgevingen waarin de hoofdpersonen worden ondergedompeld.
Mijn kennismaking met haar schrijfsels was "Het huis van de geesten", dat ik vervolgens vooral heb gebruikt om Spaans te leren. Naast de NLse versie had ik mij in Spanje ook een Spaans exemplaar aangeschaft dat begint met de aankomst van Barabas op witte donderdag, een hond die overdekt met z'n eigen stront en pis in een grote kooi arriveert. Hoe verzin je zo'n begin van een boek, net zoiets als Madame Bovary dat begint met een pesterij waarbij de pet van de latere dokter Bovary van z'm hoofd wordt gepakt en van hand tot hand wordt gegooid. De echt goede schrijvers weten altijd een goed begin aan hun werken te geven. Dit boek begint met de beschrijving van een bijzonder merkwaardig gezin dat in een grote wagen door Amerika trekt. Ben op de helft van het boek maar geef al graag een leesadvies, het is een oud boek en voor een habbekrats kun je het zelfs nieuw kopen, maar kijk hier en daar maar eens in zo'n buurtbiebje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten