Mierenpaadjes

 Vanmorgen wandelde ik weer om half zeven van huis en even later door het inmiddels wel wat overbekende bos. Ach, overbekend; ik kom er al meer dan 40 jaar en toch verveelt het niet, integendeel vaak word ik - nostalgisch als ik ben - overvallen door herinneringen aan die veertig jaar geleden dat ik net vader was geworden en een paar jaar later met mijn dochtertje door dit zelfde bos liep en me verstopte zodat ze piepend om mijn aandacht vroeg. Ach ja en later met het hele span door het bos en naar het krokodillenvijvertje, een kuil waar altijd wel water in stond (toen, nu al lang niet meer).
Maar nu stapte ik lekker over de zandpaden en zag tal van mierenpaadjes, overdwarse streepjes van wit zand door al die duizenden pootjes die daar overheen hebben gelopen. Nu zag ik er eentje waar de mieren ondanks het vroege en dus wat koude uur voor deze insecten, al druk bezig waren; in twee richtingen liepen zij over het zeker drie centimeter brede pad. Ik heb dat destijds in Andalucia vaak gezien waar zaadmieren met enorme aantallen hun wintervoorraad aan graszaden aan het vullen waren. Een interessante soort met tal van taken waarvoor verschillende soorten werksters worden ingezet. De sterkkakigen voor het "malen" van het graszaad en de kleinere voor het voeden van het broed en het verzorgen en voeden van de koningin. 
Mieren hebben mij vanaf mijn jonge jaren geïnteresseerd en nog steeds ben ik lid van de Mierenwerkgroep Nederland hoewel niet erg fanatiek moet ik bekennen. Die sociale insecten beschouw ik altijd als een kolonie van 1 organisme, geen "superorganisme" zoals de Amerikanen dat hebben gemunt, maar als een multi-copusculair organisme dat in het geval van de mieren op bijzondere wijze is geïntegreerd met moeder aarde. Kijk maar eens naar de video van een reuzestad van mieren onder de grond.