Een drukke trein

 Na mijn dagelijkse wandeling, in dit geval een kilometertje of 9 van Cuyp naar Hilversum Sportpark had ik geen zin meer om andere dingen te doen dan lekker koken. Ik maakte van het voorlaatste pakje wildernisvlees en de bij AH ingeslagen paprika poeders en niet te vergeten de pan heerlijk, langdurig getrokken bouillon een verrukkelijke Gulyas. Ik proefde het eindproduct lekker in de relatieve koelte zittend op het achterbalkon. Daar hoorde ik buurvrouw Kaat en die lustte ook wel een kop soep. 
Later had ik gezellig zitten Appen met Roos en afgesproken dat ik na het eten richting Wijhe zou reizen.
Na het opruimen van de keuken en het veilig stellen van alle voedingsmiddelen reed ik in alle rust richting station. De stoptrein naar Zwolle reed aldus de aanwijzingen niet verder dan Amersfoort. Door de stakingen en het tekort aan personeel is het erg onrustig op het spoor; doet me een beetje pijn; krijg het gevoel dat niet alleen onze democratie maar ook het dieper functioneren van het infrastructurele weefsel van onze maatschappij aan het instorten is. Zal nog wel even duren, maar het verval lijkt ingezet.
Nam niet weg dat ik een bijzondere reis tegemoet zou gaan. Bij aankomst in Amersfoort besloot ik om dan gewoon via Deventer te reizen naar Wijhe en de Intercity naar Enschede te nemen. Tot mijn verbazing echter zag ik dat de Intercity naar Zwolle en Groningen nog moest aankomen en die kon ik makkelijk halen. Ik kwam er zelfs in ondanks de verbazingwekkende drukte. Een kinderwagen verstopte de boel, maar niemand klaagde. Ik stond met mijn rugzak in alle rust in het gangpad; kost me ondanks mijn 74 jaar geen enkele inspanning; ik zag er dan ook helemaal niet tegenop om zo de reis naar Zwolle te ondergaan. Een aardige jonge vrouw bood mij haar zitplaats aan en ik nam dat aanbod aan en stelde voor dat we dan halverwege zouden wisselen. Daar wilde ze niets van weten; ze moest nog helemaal naar Groningen en kon nog lang genoeg zitten. En al snel ontwikkelde zich een bijzonder geanimeerd gesprek met de twee jonge vrouwen waar ik zo tussen zat. Rechts van mij een nog studerende twintiger en in het gangpad de lieve jonge vrouw, een dertiger die haar plaats had afgestaan aan die "oudere meneer". Ik denk nog met veel genoegen terug aan die ontmoeting. Aan het eind van de rit vroeg ze nog of ik een soort advies kon geven waarmee je het leven kon kleuren. Daar hoefde ik niet lang te aarzelen: tevredenheid en dankbaarheid; dat zijn de dingen waar je bij stil moet staan is mijn zienswijze.
In Zwolle moesten veel mensen weer uit de trein; het was een van de zeer weinige treinen die ondanks de staking vanuit Rotterdam was vertrokken, daarom was zij zo druk geweest.
Bij Roos nog even heerlijk in de tuin van de zomeravond genoten.