"Waarom haasten?", zei ik - achteraf terecht - tegen Roos toen we nog rustig koffie zaten te drinken als afsluiting van het ontbijt hedenmorgen in de tuin. We hadden het plan opgevat om weer bij Dalfsen te gaan wandelen; dat is een afwisselend en nog steeds verrassend deel van Salland; we wandelen er graag. Ze had geen nieuwe track gemaakt maar stelde voor om gewoon achter onze neus aan te lopen en onderweg te beslissen over de route. Daarbij is opnieuw Komoot natuurlijk onze gids. Roos had niet zo veel "prik" meer in haar telefoon en gebruikte derhalve mijn telefoon om het geografisch substraat in de gaten te houden. We sloegen onbekende paden in en herkenden op zeker moment wel het "Willemspaadje", toch wel een van onze onmiskenbare favorietjes; we sloegen dat paadje dan ook in, zij het vanaf de andere kant dan we normaliter doen en vanaf daar was het werkelijk nieuw en verrassend. Door een voorheen door ons onbetreden stuk bos vond Roos twee verrassingspaadjes die met elkaar verbonden waren met lange lanen van aan onze kuiten hard aanvoelend hoog opgeschoten gras. Die twee mooie paadjes houden we erin en die graspaden moeten we een volgende keer wat meer overslaan was ons gevoel. Uiteindelijk kwamen we weer op bekend terrein en na 14 kilometer bereikten we weer station Dalfsen waar we net voor het sluiten van de spoorbomen het perron konden bereiken. In Zwolle moesten we een half uur extra wachten op de trein naar Wijhe vanwege stakingen of personeelsgebrek. Gaat niet goed met NS helaas; doet me pijn merk ik. Op de heenweg hadden we achteraf gezien ook geluk gehad want de trein, waarvoor we ons hadden moeten haasten was uitgevallen.
2 opmerkingen:
Ik heb twee teken moeten verwijderen.
Die waren vast aan je gehecht.
Een reactie posten