Dat gun je toch iedereen die dat graag wil!

Daar zit ik dan met mijn 2-jarige dochter en 3 weken oude zoon. Dat gun je toch iedereen die dat wil! Foto uit 1984

Vanmorgen eerst maar eens m'n boeken van de bieb terug gebracht. Tijdens de vakantie had ik al gezien dat de termijn was verlopen en dat ik tegen een "boete" aan zou lopen. Had het verlengproces even voor de vakantie moeten uitvoeren.
Ondanks mijn abonnement toch maar even de papieren versie van dagblad Trouw ter hand genomen. Op de voorpagina zag ik een artikel aangekondigd over een anonieme donor die "zijn kinderen" zou willen leren kennen?! Gelezen en het zat me niet lekker; ben het volstrekt met deze meneer oneens.
Thuis gekomen heb ik genoemd artikel met stijgende verbazing nog maar eens gelezen. Kennelijk is het anoniem donorschap weer eens in het nieuws, ongetwijfeld vanwege de stampij rondom de inmiddels overleden arts Karbaat waarvan vermoed wordt dat hij zijn eigen sperma heeft gebruikt voor KID (Kunstmatige Inseminatie door een Donor). Reden voor de journalistiek om er bovenop te springen. Zelfs minister Schippers heeft zich laten verleiden tot het doen van een emotionele oproep dat de anonieme donoren zich toch vooral kenbaar moeten maken omdat iedereen recht heeft om zijn vader te kennen.
En nu de feiten; in de paar stukjes die ik over de kwestie las zag ik dat er 40.000 donorkinderen zouden zijn. Hebt u ooit gehoord van een vereniging van kinderen op zoek naar "hun vader"? Is het echt zo'n schrijnend probleem? Een groepje van enkele jonge vrouwen zat het kennelijk wel heel hoog en die zijn via een Amerikaanse firma op zoek gegaan naar hun biologische vader en hebben die uiteindelijk gevonden. Rondom deze mini-organisatie hebben zich inmiddels 70 donorkinderen aangesloten om op zoek te gaan. Wat is nu 70 ten opzichte van de 40.000 vroeg ik mij af.
Een kleine tien jaar geleden was er ook zo'n hype rond deze kwestie en waren er zelfs plannen om een TV show te gaan organiseren waarin donorkinderen hun "echte vader" zouden ontmoeten. Is om onduidelijke redenen afgeblazen, naar ik vermoed vanwege het volmaakt ontbreken van belangstelling hiervoor vanuit de donorkinderen. Want wie is nu je "echte vader"? Dat is toch degene die aan je wieg heeft gestaan, degene die met je naar zwemles is geweest, die je troost als je bent gevallen of wanneer je eerste vriendje het heeft uitgemaakt, of noem maar op. Dat is toch niet die onbekende die in je leven geen enkele rol heeft gespeeld!
Ook ik ben lang geleden, ergens vanaf 1983/84 donor geweest gedurende een kleine tien jaar lang. Het was toen nog een nieuw verschijnsel. Bij een congres aan de Erasmus Universiteit had ik een oproep aan potentiële donoren gezien en besloten om daaraan deel te nemen. Ik was toen al vader van een dochtertje en nummer twee was onderweg; het vaderschap vond ik iets geweldigs en ik gunde dat graag aan degenen die daar zelf om wat voor reden niet toe in staat waren. Ik was vast een van de eerste donoren in ieder geval een van de eerste bewezen vruchtbare donoren, aldus de betrokken gynaecoloog; het waren vooral jonge studenten die zich meldden.
Door de hype van tien jaar geleden ontstond voor het eerst bij mij het gevoel dat deze donorkinderen geheel tegen mijn verwachting in wel degelijk hun biologische vader zouden willen ontmoeten. Er was zelfs een organisatie, FIOM die zich onfermt over afstammingsvragen. Ik heb mij daar destijds gemeld en bloed afgegeven en me aan allerlei administratieve procedures onderworpen; niet voor mezelf maar voor die jonge mensen met hun afstammingsvragen.
Het is nu een kleine tien jaar geleden en er heeft zich niemand gemeld en dat vind ik een heel goede zaak! Deze mensen zijn tevreden met hun situatie en stellen zich geen vragen rondom hun biologische afkomst. Ik concludeer dat de behoeften in deze afstammingsproblematiek veeleer voortkomen uit projectie van ouderschapsgevoelens van verder niet-betrokkenen alsof het om adoptie gaat, vandaar al die emotie. Maar zaaddonorschap is heel wat anders.
Mijn premisse is wel dat de FIOM bekend moet zijn bij mensen die daadwerkelijk op zoek zijn maar dat gevoel heb ik eigenlijk wel. Tegen die achtergrond zou ik andere anonieme donoren willen oproepen zich ook bij FIOM bekend te maken en aan de procedure deel te nemen.

PS november 2017. Ik weet nu wel beter; er bestaat bij veel donorkinderen een schrijnende behoefte om hun donorvader te kennen. Daar had ik ten tijde van het schrijven van deze blog absoluut geen idee van.