In de vlindertuin met Peter

Een enorme vlinder

Was ik aanvankelijk van plan om het hele stuk naar en van Lunetten te gaan lopen daar zou het uiteindelijk vooral bussen en fietsen worden. Ik had weer een lunch-wandeling met zoon Peter afgesproken en wilde daarna doorwandelen naar Lunetten, naar de flat van Hugo en Marjorie om daar iets op te halen.
Roos en ik hadden zo lopen tutten vanmorgen dat ik uiteindelijk maar besloot om met de fiets naar het Science Park Utrecht te gaan. Daar is ook het bedrijf waar Peter werkt gevestigd. Exact om 11.45 stond ik voor de deur en appte hem. En daar kwam hij al aangelopen. We gingen direct de botanische tuin in via een zijingang waar Peter met een elektronisch kaartje toegang toe heeft. Ontzettend leuk om daar even de benen te strekken. Veel lunch gangers liepen daar rond. Peter stelde voor om even de vlindertuin te bezoeken. Het was daar uiteraard warm en ook vochtig. De tropische vlinders vlogen daar rond waaronder een enorme; leek wel een vogeltje zo groot.
Al snel liepen we weer buiten. Ik vond het zo ontzettend leuk om zo samen met m'n zoon daar rond te lopen en met hem te praten over diverse zaken zoals de ontwikkelingen van de laatste eeuwen. De stoommachine, de elektriciteit en tal van ontwikkelingen en dan de laatste eeuw natuurlijk de ICT. Ook de invloed daarvan op het dagelijks leven en de ontwikkeling van jonge mensen. Fijn om dat uit de mond van de volgende generatie te vernemen. Houden we erin!
Na een heel dik half uur namen we afscheid. Ik had nog een boek voor hem en een doos kerstballen en daarna ging ik te voet naar Lunetten om een OV kaart op te halen voor de zus van Marjorie die volgende week uit Brazilië komt voor haar zus. Marjorie komt volgende week weer uit het ziekenhuis na de operatie aan haar been.

Totaal 10 rijstroken vol

Het is niet zo ver, maar de wandeling gaat voornamelijk door het groen en loopt voor een klein deel langs de Kromme Rijn. De herrie van de snelweg die dwars door het bos en over de Kromme Rijn loopt valt niet te ontlopen. Ik passeerde die snelweg over een brug en was getroffen door het aantal auto's dat daar in beide richtingen, totaal 10 banen, passeerde. Het schoot door mij heen dat het beperken van de CO2 uitstoot een volmaakt onhaalbare aangelegenheid is; de mensen zijn verslaafd aan hun automobiel en zullen desnoods een burgeroorlog riskeren voordat ze die heilige koe laten staan. Maar goed, ik sjokte verder en daar was Lunetten en daar was de flat en mijn bestemming. Ik opende de flat en zag de OV kaart op de piano liggen. Tot mijn verbazing hoorde ik gedruis en ja hoor, daar was zoon Hugo; hij was snipverkouden en een dag thuis. Hij was in ochtendjas. Ik speelde natuurlijk wat op de piano en daarna dronken we thee en spraken wat over een en ander. En toen kwam er dus niks van terug wandelen. Ik nam bus 31 naar Science Park Utrecht en liep naar mijn fiets. Ik moest door de vroeg ingevallen duisternis naar huis fietsen. Het was gelukkig droog.