Sentimentele ouwe zak

Ja ja; mijn jongste broer, Henk, verwaardigde zich om mij zo te benoemen vanwege mijn soms wat nostalgische neigingen, Het is niet te geloven, maar zelfs nu bij zoveelste lezing van het boek "Narziss en Goldmund", van Hermann Hesse ontsnapte mij vanmorgen een traantje bij een wel heel intiem beschreven warme gebeurtenis. Broeder Anselm, een oude ziekenverzorger in het klooster Mariabronn, waar zich dit boek afspeelt, zit wat te dommelen naast het ziekbed van Goldmund in de ziekenboeg van het klooster. Wanneer de novice wakker wordt van zijn flauwte ten gevolge van de catharsis na het gesprek met zijn hartevriend Narziss, blijkt dat het allemaal wel meevalt met zijn "koliek" en drinken de oude en de jonge man gezamenlijk het kruikje warme wijn, dat klaarstond voor als de zieke bij zou komen, leeg.
Bij misschien wel de tiende lezing van dit boek, waarvan de laatste twee keren nu onlangs binnen 14 dagen heb ik de kwintessens van het boek door. Misschien wel veroorzaakt door alle gebeurtenissen in mijn persoonlijk leven rond de donorkinderen, heb ik nu pas door dat Goldmund niet de biologische zoon moet zijn van de vader die hem bij aanvang van het boek naar het klooster heeft gebracht als zoenoffer voor de "wandaden" van zijn echtgenote, een levenslustige vrouw zoals verder in het boek duidelijk wordt.
Terwijl dit besef tot mij doordrong moest ik weer denken aan wat een vreugde het hele proces van kennismaking van donorkinderen en donor teweeg kan brengen; nu weer met Jessy, maar vooral ook de "kennismaking" van de halfjes via WhatsApp in de "Groep van 11".