Ars longa!

Toen ik dit gouden masker zag, door von Schliemann gemunt als het masker
van Agamemnon kreeg ik gewoon kippenvel. Om dit in het echt te mogen
aanschouwen; heel bijzonder. Ik ben als een dolle door het hele Nationale
museum van Athene gelopen en kon van bewondering niet stoppen.

Dan heb je net zo'n onwaarschijnlijke cultuurreis door (pré)-Minoïsch Griekenland achter de rug en de klassieke pracht bij opgravingen en in museale context mogen aanschouwen en dan lig je gewoon in bed te lezen over de muzikale ontwikkelingen van de zeventiende en begin achttiende eeuw; de tijd van Monteverdi, Schütz, Purcell, Händel en natuurlijk Johann Sebastian Bach. Dat ongelooflijk inspirerende boek van John Eliot Gardiner beschrijft op boeiende wijze de ontwikkeling en kan daarbij de emotiën die in de muziek alsmede de ontwikkeling van de muziek zo goed weergeven dat ik gewoon m'n bed uit moest springen om deze blog te schrijven.
BWV 004, "Christus lag in Todesbanden"(uitvoering Gardiner); ooit voor mij, alweer heel wat jaren geleden begonnen met de wonderschone koraal, gezongen in het koor van de Woudkapel; veel later hoorde ik de hele cantate bij vriend Dick in de uitvoering van Karl Richter. Ik kende de cantate niet maar hoorde steeds weer "iets bekends", totdat de afsluitende koraal uit de luidsprekers klonk; toen wist ik het; je kon de slotkoraal als het ware aan horen komen gedurende de hele cantate. En dat wordt door Gardiner op weergaloze wijze beschreven. Wat ben ik toch blij met dit boek, dat ik in tweevoud kreeg op mijn verjaardag en in een opwelling, natuurlijk samenhangend met mijn Bach-project en de overweldigende na/bijwerking van de Griekse cultuuronderdompeling heb ik besloten om me de komende jaren nog meer in de kunst te verdiepen. Morgen maar eens naar Matthijs Maris en Maelwael in de voorvertoning van het Rijks.
Beluister eens de twee uitvoeringen van deze prachtige cantate die Bach schreef toen hij - hou je vast - 22 jaar oud was?!