Het hondje in Valdelarco

Gisteren konden we niet meer op de naam van het plaatsje komen; Valdelarco, het plaatsje van de oude mensen; behoorlijk ver van de "bewoonde wereld", geen winkels, misschien iets om koffie te drinken. Wij zaten daar op een pleintje en wilden onze lunch "genieten". Onderdeel daarvan was een blikje met gehaktballen, albondigas geloof ik in het Spaans. We vonden ze "niet te vreten". Maar een vrij klein straathondje dat daar liep te schooien dacht er heel anders over; likkebaardend liep hij schuw in onze buurt, maar zijn boodschap was duidelijk: "heel graag buitenlanders", en wij gaven gehoor aan zijn smeekbede. De eerste gehaktbal schrokte hij op, bang dat er een andere hond zou komen of waarschijnlijker omdat de eeuwige honger der straathonden hem al dagenlang kwelde. De tweede ging ook razendsnel naar binnen; de derde al iets langzamer en bij de vierde keek hij ons aan met een blik van: "jullie zitten me in de maling te nemen", het vreten ging langzamer, maar gestaag door; je zag zijn buik ervan zwellen. Tot aan de laatste bleef hij dooreten, zij het met de grootste moeite; hij keek gewoon opgelucht toen het blikje leeg bleek te zijn.
Wat hebben we gelachen om dat stomme beest. Daaraan moesten we ook denken toen we gisteren liepen te praten over Galaroza, dat mooie plaatsje met haar witte huizen en talrijke bronnen in het snoeihete Andalucia. Moeten we nodig weer eens heen!