Voordat ik van huis ging bekeek ik nog even weeronline.nl; zag er niet best uit:"er valt vandaag veel regen in Purmerend". Omineus en naar later bleek volstrekt waar; vandaag deed ik weer eens vrijwilligerswerk in de Eilandspolder; riet ruimen met de ontzettend fijne groep van vrijwilligers die Ab rond zich heeft weten te verzamelen. Ik had de laatste dagen ontzettend goed en veel geslapen met als gevolg dat ik vannacht nauwelijks een oog dicht heb gedaan; geeft niets, mijn grootje zou zeggen: "slaap je niet, dan rust je toch!" en ik houd ook graag gestand dat je de slaap geniet die je nodig hebt.
Om kwart voor zes de deur uit en met de trein van 6.13 op weg naar Utrecht en door naar Amsterdam en uiteindelijk Edam busstation waar Ab me al stond op te wachten. Na het dringend bezoek aan de pisbak aldaar gingen we als gebruikelijk "de taart" ophalen die Corinne ons uit dankbaarheid voor ons werk iedere keer weer aanbiedt; daarvoor dank Corinne! wordt zeer gewaardeerd door de club.
Ab vertelde mij over het accident waarbij Rob behoorlijk gewond is geraakt; gaat nog een flink staartje krijgen begreep ik. De veiligheidsvoorschriften rond het gebruik van de motormaaier in het kader van ons vrijwilligerswerk worden stevig aangescherpt.
Tijdens de koffie zou Jurrijan de aangescherpte procedures aan de groep voorleggen; grote afstand, 10 meter, houden tot de machine en niet eerder beginnen met maaien totdat de maaier een groot stuk heeft gemaaid. Niet in de buurt van de maaier komen; een afstand van ongeveer tien meter aanhouden!
Ondanks het aantal uitvallers waren we met een aardig kluppie actievelingen; maar eenmaal in "ons clubhuis" eerst de taart. Kees had ons nog op het hart gedrukt om eerst aan het werk te gaan en pas taart te gaan eten als de regen begon. Dat was aan dovemansoren gezegd; eerst taart terwijl, ja ja, de zon zelfs scheen, maar toen op weg door de schitterende polder met dreigende wolken. Het eerste landje ging gesmeerd. Merkwaardig genoeg bleek dat de nieuwe instructies ook leidden tot een systematischer aanpak van het ruimen zodat het veel efficiënter ging.
Terwijl de ruimers in de boot gingen pauzeren en lunchen werd Ab met maaier naar het volgende veldje gebracht en de maaiers weer terug gebracht om het eerste landje af te maken. Daarna terug en toen hield de dreiging van het weer op en ging over tot een onvervalste "shower". Ik had dat in voorgaande jaren ook wel eens meegemaakt; ik voelde m'n benen natter en natter worden; probeerde nog door te blijven staan te voorkomen dat m'n achterwerk nat zou worden. Ondanks de regen gingen we weer verder met ruimen; ik werd almaar natter en ook kouder; nat tot m'n naad; ik versteende. Gelukkig kon ik als een van de eersten terug naar de werkschuur; ik had wat droog goed bij me, maar geen droge onderbroek helaas; Jurrijan was zo vriendelijk om me af te zetten bij een station. In Utrecht aangekomen regende het daar ook; ik ging in de - gelukkig?! - gekoelde bus naar huis. Thuis gekomen een warme douche genomen; m'n dikste winterbroek aangetrokken, een dikke fleecetrui, een wintermuts op en toen werd ik langzaam maar zeker weer warm.
Dit ga ik niet meer doen; ik ben erg plichtsgetrouw, maar wanneer er "veel regen" wordt aangekondigd ga ik niet meer mee naar de Eilandspolder hoe leuk ik het werken met de groep ook vind. Ik moet zo lang en ver reizen; is bepaald geen genoegen met natte kleren; zeker niet in wintertijd.
Helaas heb ik geen foto's.
Om kwart voor zes de deur uit en met de trein van 6.13 op weg naar Utrecht en door naar Amsterdam en uiteindelijk Edam busstation waar Ab me al stond op te wachten. Na het dringend bezoek aan de pisbak aldaar gingen we als gebruikelijk "de taart" ophalen die Corinne ons uit dankbaarheid voor ons werk iedere keer weer aanbiedt; daarvoor dank Corinne! wordt zeer gewaardeerd door de club.
Ab vertelde mij over het accident waarbij Rob behoorlijk gewond is geraakt; gaat nog een flink staartje krijgen begreep ik. De veiligheidsvoorschriften rond het gebruik van de motormaaier in het kader van ons vrijwilligerswerk worden stevig aangescherpt.
Tijdens de koffie zou Jurrijan de aangescherpte procedures aan de groep voorleggen; grote afstand, 10 meter, houden tot de machine en niet eerder beginnen met maaien totdat de maaier een groot stuk heeft gemaaid. Niet in de buurt van de maaier komen; een afstand van ongeveer tien meter aanhouden!
Ondanks het aantal uitvallers waren we met een aardig kluppie actievelingen; maar eenmaal in "ons clubhuis" eerst de taart. Kees had ons nog op het hart gedrukt om eerst aan het werk te gaan en pas taart te gaan eten als de regen begon. Dat was aan dovemansoren gezegd; eerst taart terwijl, ja ja, de zon zelfs scheen, maar toen op weg door de schitterende polder met dreigende wolken. Het eerste landje ging gesmeerd. Merkwaardig genoeg bleek dat de nieuwe instructies ook leidden tot een systematischer aanpak van het ruimen zodat het veel efficiënter ging.
Terwijl de ruimers in de boot gingen pauzeren en lunchen werd Ab met maaier naar het volgende veldje gebracht en de maaiers weer terug gebracht om het eerste landje af te maken. Daarna terug en toen hield de dreiging van het weer op en ging over tot een onvervalste "shower". Ik had dat in voorgaande jaren ook wel eens meegemaakt; ik voelde m'n benen natter en natter worden; probeerde nog door te blijven staan te voorkomen dat m'n achterwerk nat zou worden. Ondanks de regen gingen we weer verder met ruimen; ik werd almaar natter en ook kouder; nat tot m'n naad; ik versteende. Gelukkig kon ik als een van de eersten terug naar de werkschuur; ik had wat droog goed bij me, maar geen droge onderbroek helaas; Jurrijan was zo vriendelijk om me af te zetten bij een station. In Utrecht aangekomen regende het daar ook; ik ging in de - gelukkig?! - gekoelde bus naar huis. Thuis gekomen een warme douche genomen; m'n dikste winterbroek aangetrokken, een dikke fleecetrui, een wintermuts op en toen werd ik langzaam maar zeker weer warm.
Dit ga ik niet meer doen; ik ben erg plichtsgetrouw, maar wanneer er "veel regen" wordt aangekondigd ga ik niet meer mee naar de Eilandspolder hoe leuk ik het werken met de groep ook vind. Ik moet zo lang en ver reizen; is bepaald geen genoegen met natte kleren; zeker niet in wintertijd.
Helaas heb ik geen foto's.
1 opmerking:
Een echte stoere natuurwerker heeft natuurlijk wel altijd een regenpak en laarzen bij zich.
Een reactie posten