De laatste loodjes

Station Valkenburg waar ik vandaag begon
met de laatste etappe van het Pieterpad

De afgelopen dagen is er tot drie keer iets mis gelopen met afspraken zodanig dat ik het gevoel kreeg dat er dagen teloor waren gegaan; ik ben ontzettend zuinig met mijn tijd; heb al vaker gezegd dat ik me ter dege realiseer dat het leven eindig is en dat je dus van ieder moment "iets moet maken". Het weer zat mee dus voor vandaag had ik gepland om de laatste etappe van het Pieterpad te gaan lopen.
Een grappig incident tussendoor, Huib mailde me of ik woensdag met hem aan de wandel wilde; hij is onlangs "zomaar" gevallen en wil gewoon ook even kijken hoe het met wandelen gaat. Dat mailtje kreeg ik net op het moment dat ik "de laatste etappe" aan het voorbereiden was. Ik haalde de dagen door elkaar en dacht even dat het mijn plan zou doorkruisen; desalniettemin had ik aan Huibs' verzoek gehoor gegeven. Tot mijn eigen opluchting kon ik direct concluderen dat ik me een dag vergiste en zo kon ik dus hedenmorgen om 6.31 de stoptrein nemen en was ik, "geheel volgens dienstregeling"  om 9.20 op station Valkenburg.
Had ik bij de eerste etappe, in Pieterburen mijzelf getracteerd op koffie met gebak in het lokale café, daar wilde ik ook het hele Pieterproject maar eens afsluiten met een versnapering. In het centrum van Valkenburg heb ik koffie met rijstevlaai verorberd; een hele maaltijd, maar het ging erin als het evangelie in een ouderling! En toen op weg. Ik zag bij het verlaten van het dorp iets interessants waar ik nog wel eens naar toe wil; Romeinse catacomben; drie keer per dag een gegidste rondleiding door de grotten; het is zelfs een officieel museum waar je met de museumjaarkaart in mag. Ik ben daar vast al geweest tijdens het lustrum van ons dispuut in 1969; dat hebben we toen gevierd in Zuid Limburg in een soort kasteel in Meerssen meen ik en hebben bij die gelegenheid een grot bezocht.
De wandeling van vandaag liep eerst door het dal van de Geul, altijd mooi; er was geen mens, heerlijk stil. Het was een beetje mistig. Verderop wat landbouw en dan weer door zo'n prachtig Limburgs hellingbos. Mergelgrotten; de Bemelerberg, bekend natuurgebiedje voor insectenkenners en toen eigenlijk vrij onverwacht alweer Maastricht. Aangekomen bij het station besloot ik om deze etappe helemaal af te lopen dus echt naar het eindpunt op de Pietersberg; heb ik niet eerder gedaan. Eerst door de Stokstraat; als je dat ziet mag je Maastricht toch wel beschouwen als de enige Bourgondische stad van ons land; wat een kwaliteitsspullen worden daar aangeboden; er was dan ook veel Duits publiek. Ik heb daar bij een kerk op een bankje m'n broodje naar binnen geschoven.
En toen het laatste stuk; omhoog langs een groot ford op de Pietersberg; verder langs de enorme ENCI mergelgroeve. Ik moet bekennen dat ik dat best mooi vind zo'n arteficieel enorm gat in zo'n mergelberg; geeft de natuur nieuwe kansen. Zo is de oehoe hier ook terug gekomen!
En daar kwam het einde in zicht; een gedenksteen waarop de twee dames, Toos Goorhuis en Bertje Jens die ooit het Pieterpad bedacht en uitgewerkt hebben worden herdacht. Ik neem mijn petje diep af voor deze twee; dat moet een enorme klus zijn geweest om al die etappes goed voor te bereiden, te documenteren en te doen landen binnen wandelorganisaties, drukkerijen etcetera.
Natuurlijk is er veel door anderen aangevuld, verfraaid en is de publiciteitsmolen gaan draaien. Neemt niet weg dat het pionierswerk door deze twee dames is gedaan. Hulde!

Gek gevoel: geen Pietertje meer doen. Ik zal vast nog wel eens één van die etappes gaan lopen die ik zo mooi heb gevonden. Volgende project maar weer.