Bert en Rinie

Mijn eerste gemotoriseerde voortbeweger was een brommer, een bromfiets, fiets met hulpmotor. Ik kreeg die van een neef van m'n moeder, ome Jurrie, zoon van tante Anna, de zuster van mijn oma Mien ten Brink. Was dubbele familie want Anna was getrouwd met Jurrie ten Brink, de broer van Jan ten Brink; Jan had direct een oogje op Mien, maar ja, zij was al getrouwd met een duitse meneer. Toen dit huwelijk was ontbonden heeft Jan direct zijn opwachting gemaakt; gelukkig maar want daardoor zag mijn moeder in 1926 het levenslicht zonder dewelke ik nooit mijn opwachting had kunnen maken in dit ondermaanse.
Maar goed, ome Jurrie was samen met zijn vrouw, ook een tante Anna; ja ja, er waren nogal wat "Anna's" in de familie; Jan en Jurrie hadden ook nog een zuster Anna, dat was "Anna uit Amerika", een mij verder onbekende tante waar overigens wel mijn ome Erich bij gewoond heeft als voorbereiding van zijn emigratie, ook naar Amerika. Een onvervalste Amsterdamse familie, vandaar al die ome's.
Waarom schrijf ik deze onzinnige familiehistorie? nou, dat is om aan Roos te tonen hoeveel zinloze bagage ik in mijn hersenpan meesleep; een bijwerking van een bijzonder goed, maar aselectief geheugen.
Maar even terug naar die brommer; het merk daarvan was Berini en het type was de M24. Ik was minstens 16 jaar en zat nog op de HBS toen ik deze brommer kreeg. Moest nog wel opgeknapt worden maar dat kon voor een paar tientjes. De eerste de beste dag dat ik ermee naar school ging nam ik mijn vriend Bram achterop mee op de terugweg; had ik beter niet kunnen doen want het waaide keihard en ik was niet zo'n held met dit soort dingen en vloog uit de bocht, stoep op van een rotonde waarbij het voorwiel zodanig beschadigde dat de brommer opnieuw naar de fietsenmaker moest.
Maar daarna heb ik met ontzettend veel plezier op dat ouwe mormel gereden. Met Lien de hele verre omgeving afgestruind; dat kreng kon nog ontzettend hard rijden ook. We verloren onderweg nogal eens onderdelen; de pakking van de knalpijp; kwam je met een kolereherrie thuis; zelfs een keer de hele knalpijp eraf. M'n moeder adviseerde om een tas mee te nemen met reserveonderdelen. Gelukkig was broer Jan altijd weer in staat om het voertuig te herstellen. Moet lachen bij de herinnering hoe we die motor in en uit elkaar haalden en daarna deed hij het ook nog?! De bougie moest ik steeds weer schoonmaken; de bougie schoot er ook wel eens uit?! Niks voor mij.
De Berini was een onvervalst Nederlands technisch product; de twee eigenaren van de firma heetten Bert en Rinie, vandaar de naam Berini!
En wat schetst mijn verbazing toen ik gisteren op de terugweg van de IVC dag in Den Bosch een op de stoep geparkeerde scooter zag met de merknaam: "Berini". Is nu vast een Italiaans merk.

Ik zal eens een foto opzoeken van dat ouwe ding en hier plaatsen.