Als eendengekwaak

Nee, dit is niet oneerbiedig bedoeld, het gaat namelijk over een cantate van Johann Sebastian Bach, naar veler mening de grootste componist aller tijden. Al vele jaren beleef ik veel genoegen aan zijn muziek; een enkele keer komt die zo sterk bij me naar binnen dat ik mezelf niet meer in de hand heb. Zo gebeurde dat, inmiddels zo'n 7 jaar geleden; ik had mijn oude bureautje nog in de kamer staan met mijn PC met daarop alle cantates. Ik beluisterde die zeer regelmatig in vrij willekeurige volgorde. Zo werd ik plotseling geconfronteerd met een samenspel van een aantal hobo's; zonder enige controle mijnerzijds liepen de tranen over m'n wangen; het leek inderdaad wel enigszins op eendengekwaak. Daarover was ik zodanig verbaasd dat ik het direct in een e-mail verwoordde aan vriend Peter C.
En nu zit ik regelmatig met het boek van John Elliot Gardiner dat ik voor m'n verjaardag heb gekregen op schoot, via Youtube naar muziek van Bach, met name de cantates te luisteren, maar nu met deskundige toelichting van John Elliot. En zo kwam ik in BWV 20, de cantate "O Ewigkeit, du Donnerwort", dit eendengekwaak weer tegen. Overigens is de benaming eendengekwaak mede van Gardiner.
Uit de toelichting van hem maak ik op dat het in dit deel van deze vrij onheilspellende cantate gaat om, citaat: "De christelijke ziel een glimpje hoop te bieden" einde citaat.
Ik heb wel vaker gemerkt dat de beste componisten als Bach, Mozart en Brahms ongelooflijk goed in staat zijn om indringend emotiën in hun muziek over te brengen. En daar ben ik behoorlijk gevoelig voor; merkwaardig want ik ervaar mezelf toch als een vrij nuchter persoon.