De laatste trein

Roos op de brug over de Dinkel

Het was niet werkelijk de laatste trein naar Bad Bentheim die we namen. Het boemeltje van Oldenzaal naar Bad Bentheim wordt zo weinig gebruikt dat het uit de dienstregeling wordt gehaald; de kosten wegen niet op tegen het aantal passagiers. Camiel S. had ons erop attent gemaakt dat het lijntje in december zou verdwijnen; na dit weekend is het afgelopen. Natuurlijk kun je nog wel met de Intercity vanuit Amersfoort naar Bad Bentheim en dat zullen we ook zeker doen als we nog eens terug gaan om het kasteel te bezoeken, maar met het boemeltje is gewoon veel "echter".
Roos wilde ook de wandeling van Bad Bentheim naar Oldenzaal maken, etappe 1 van het Marskramerpad en dat hebben we vandaag gedaan. Het was uitgelezen weer; de zon scheen volop; het voelde zelfs een beetje warm toen we op een bankje zaten te eten,
Maar eerst hadden we natuurlijk Kaffee mit Kuche gegeten bij een café in de buurt van het kasteel. Vanouds lekker dat Duitse gebak en ook niet zo'n lullig bakkie koffie maar een stevige mok. Daar konden we op lopen. Na 8 kilometer hebben we ook in Gildehaus nog een bakkie gedaan.
Een prachtige, uit Bentheimer Sandstein opgetrokken molen stond bij het hooggelegen pad. Onmiddellijk barstte ik in "Eine Mühle seh Ich blicken" uit, een lied uit de cyclus van Schubert. Sinds ik Ian Bostridge heb gehoord verlaat die cyclus gewoon mijn hoofd niet meer. Maar in die cyclus gaat het natuurlijk om een watermolen; een kniesoor die daar wat van zegt.
Voort door de Duitse dreven tot de Dinkel. De brug over de Dinkel markeert zo'n beetje de grens met Duitsland. Ook het Twentse landschap mocht ons bekoren. De tijd begon een beetje te dringen en we bekortten de route door iets voor Oldenzaal de bus te nemen. De terugweg liep gesmeerd en om half zes stonden we weer op station Bilthoven. Heerlijke dag!