Bij het bezoek afgelopen zaterdag van m'n zonen en hun dames kwam het gesprek op "vijf dingen waar je spijt van hebt". Het ging om een "onderzoek" bij mensen die op hun sterfbed de vraag voorgeschoteld kregen welke dingen ze anders zouden doen als ze het opnieuw mochten doen. Ik zonk direct in gepeins weg; ik kon met de beste wil van de wereld niet één ding bedenken dat ik anders zou hebben willen doen. Niet dat deze vraag zo onverwacht mijn pad kruiste dat ik misschien gebeurtenissen over het hoofd zag, maar nee, ik heb me deze vraag zelf vaker voorgehouden.
De breuk in mijn carrière misschien, tot twee keer toe? In 1975 besloot ik om van een vaste aanstelling bij de Vrije Universiteit een onzeker bestaan in te duiken bij het CLB in Amsterdam; heb ik daar spijt van? Nee, absoluut niet. In 1977-1979 ging m'n leven finaal over de kop, zowel qua werk als qua relatie c.q. huwelijk. Uiteindelijk eindigde het ermee dat ik met Anneke verder ging en dat ik besloot om het aantrekkelijke contract voor verder wetenschappelijk onderzoek in de VS aan me voorbij te laten gaan. Opnieuw koos ik voor een sprong in het onzekere en ging ik bij het Huisartselab Utrecht aan de slag. Dat eindigde na enkele jaren nogal pijnlijk met ontslag vanwege een grote inkrimpings-operatie waaraan ik als leidinggevende had meegewerkt natuurlijk. De vakbond (mijn eigen vakbond nota bene) eiste dat naast het "massa ontslag" ook ik zou worden weggebonjourd. Had ik overigens alle begrip voor. Achteraf toch spijt? Nee, absoluut niet want de trein denderde gewoon gezellig verder.
Natuurlijk heb ik met die keuzes de mogelijkheid om hoogleraar te worden teniet gedaan en eigenlijk was dat wel een grote wens van me; spijt? ach, het knaagt een beetje, maar spijt is een veel te groot woord met name omdat de keuzes die ik maakte garant stonden voor een behoorlijk relaxed bestaan.
Alleen m'n laatste stap in het werkend bestaan, de overgang van non-profit naar profit; dat was een buitengewoon zwaar moment; ben er zwaar overspannen door geraakt en daardoor uiteindelijk jaren eerder in het niet-werkend bestaan terecht gekomen. Ook mijn tweede huwelijk liep in die tijd op z'n eindje; was wat veel allemaal bij elkaar. Spijt? Die maanden van overspanning waren afschuwelijk, maar veel eerder het niet-werkend bestaan in kunnen stappen heeft dat ruimschoots gecompenseerd en op mezelf wonen wenste ik al vanaf het moment dat ik me realiseerde dat het samen blijven geen voorwaarde is na een huwelijk zodra de kinderen volwassen zijn. En zo geschiedde.
Nu heb ik gelukkig een groot aantal goede vrienden en veel hobbies en een lieve LAT-relatie die het niet-werkzaam leven "dragelijk" maken.
Het enige dat ik anders zou doen indien ik het leven mocht overdoen zou roken en alcohol gebruik betreffen. In mijn adolescentenjaren heb ik gerookt en zoals in die tijd gebruikelijk was ook zeer stevig gedronken. Dat zou ik zeker niet meer doen, maar ook hier is spijt een te groot woord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten