Private William McBride

Eerder meldde ik al dat mijn vriend Dick mij met veel verschillende muziek heeft doen kennis maken. Niet alleen klassieke muziek maar ook "folk" hoorde daarbij. Diep melancholieke Ierse muziek, keltische oogstliederen, allerlei emotionele muziek hoorde daar bij. "Show your legs to the countryman", een droevig lied over een verliefd jong meisje dat niet met haar geliefde mag trouwen en zich uiteindelijk verdrinkt in de rivier net als Patsy dat deed in een NLse smartlap.

Maar het lied dat me altijd is bij gebleven betreft toch Private William McBride; een lied over een soldaat die stierf tijdens WO I.

De afgelopen jaren heb ik met vriend Peter C de slagvelden van WO I bezocht. Het treft je diep wanneer je al die begraafplaatsen ziet van die jonge mannen. Van heinde en ver kwamen zij. Niet alleen uit Europa, maar uit alle hoeken en gaten van het Britse rijk. Soms kwamen ze van de andere kant van de wereld om direct te worden ingezet op het slagveld; vijf minuten later waren ze dood. De grootste militaire waanzin die je maar kunt bedenken. En een menselijke ellende die niet voorstelbaar is. Je kunt je er iets bij voorstellen indien je het boek leest van Barthas: dagboek van een frontsoldaat. 

In dit Ierse lied over William McBride wordt op treffende wijze weergegeven hoe die oorlog voor een individu kon verlopen. Hier volgt de tekst:

Well, how do you do, Private William McBride,
Do you mind if I sit down here by your graveside?
And rest for awhile in the warm summer sun,
I've been walking all day, and I'm nearly done.
And I see by your gravestone you were only 19
When you joined the glorious fallen in 1916,
Well, I hope you died quick and I hope you died clean
Or, Willie McBride, was it slow and obscene?

Did they Beat the drum slowly, did the play the pipes lowly?
Did the rifles fir o'er you as they lowered you down?
Did the bugles sound The Last Post in chorus?
Did the pipes play the Flowers of the Forest?

And did you leave a wife or a sweetheart behind
In some loyal heart is your memory enshrined?
And, though you died back in 1916,
To that loyal heart are you forever 19?
Or are you a stranger without even a name,
Forever enshrined behind some glass pane,
In an old photograph, torn and tattered and stained,
And fading to yellow in a brown leather frame?

The sun's shining down on these green fields of France;
The warm wind blows gently, and the red poppies dance.
The trenches have vanished long under the plow;
No gas and no barbed wire, no guns firing now.
But here in this graveyard that's still No Man's Land
The countless white crosses in mute witness stand
To man's blind indifference to his fellow man.
And a whole generation who were butchered and damned.

And I can't help but wonder, no Willie McBride,
Do all those who lie here know why they died?
Did you really believe them when they told you "The Cause?"
Did you really believe that this war would end wars?
Well the suffering, the sorrow, the glory, the shame
The killing, the dying, it was all done in vain,
For Willie McBride, it all happened again,
And again, and again, and again, and again.