Elburg, ik beschreef het al eerder, een prachtig stadje. We waren redelijk vroeg en het was weer prachtig weer zoals deze hele week. We begonnen op een terrasje met chocolademelk en appeltaart. Terwijl Roos even door het stadje liep zat ik heel vergenoegd van de appeltaart met slagroom te snoepen.
En toen, verder door de het dorp, pardon, de stad en aan de achterkant eruit, schuin door het weiland en verder. Deze étappe deed ik al voor de derde keer. Ik heb het oude boekje van het Zuiderzeepad er nog eens bij gehaald en zag dat ik de étappe in 1989 èn in 1996 gelopen. Van de eerste keer wist ik nog dat het een schitterende étappe was; van 1996 herinnerde ik me nog dat het eind, vlak voor Kampen nogal opgebroken was en dat het lastig was om de stad in te komen. Maar nu de derde en absoluut de laatste keer viel me zo verschrikkelijk tegen; het autoverkeer is in die jaren zo toegenomen dat het gewoon vreselijk was om dit stuk te doen; de route was precies de zelfde als 22 jaar geleden; ik had het gevoel dat ik heel ergens anders liep.
Wèl vond ik in een slootje de schrijvertjes die ik ook in 1989 tot mijn grote vreugde had zien rondcirkelen terwijl zij hun boodschap schreven; destijds zag je deze beestjes nooit meer vanwege de watervervuiling. Tussen het geraas van de auto's door slaagde ik erin een filmpje te schieten van deze kleine dierkens. Klickt u maar indien u het filmpje wilt zien.
De laatste kilometers gingen over de zwarten dijk, een kronkelende IJseldijk met hier en daar "wielen", de restanten van dijkdoorbraken, inmiddels geworden tot natuurgebiedjes. Destijds een rustiek landschapselement; nu een vergeten stukje tussen de nieuwe spoorweg, de Hanzelijn, en een snelweg. Aan het eind hebben we de bus maar genomen. Vreselijk wat een deceptie deze étappe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten