 |
| Het mausoleum van keizer Wilhelm te Huize Doorn |
Dit is zo'n relativerend plaatje, genomen in de tuin van Huize Doorn, de plek waar voormalig Kaiser Wilhelm na WO I zijn laatste jaren heeft gesleten met hout hakken zo gaat de mare; de plek waar zijn stoffelijk overschot al decennia lang rust in dit bescheiden mausoleum.
De afgelopen jaren hebben mijn vriend Peter C. en ik veel plekken bezocht uit WO I; nog steeds zijn we sterk onder de indruk wat voor vreselijke implicaties die oorlog heeft gehad; al die jonge jongens van over de hele wereld die daarin de dood vonden. Het is te eenvoudig om alleen de verliezer, Duitsland, de schuld van deze oorlog te geven; daarvoor was de politieke context veel te gecompliceerd.
Tussen Frankrijk en Duitsland heerste vanouds grote rivaliteit. Na de Franse revolutie was Napoleon over een groot deel van Europa en dus ook Duitsland heengewalst; bij Austerlitz werd het Franse leger verslagen; in 1870 werd een flut reden verzonnen door Frankrijk om Duitsland, toen eigenlijk nog alleen maar Pruisen, aan te vallen. Door merkwaardige weerkundige omstandigheden eindigde toen de belangrijkste aanval van het Pruisische leger in een overwinning voor de laatsten. Duitsland was zo stom om Elzas-Lotharingen toen in te pikken. Dat gaf aanleiding tot révanche gevoelens. En toen die verschrikking van WO I, waarin de hierboven genoemde Kaiser Wilhelm een belangrijke rol speelde. En dan nu, bijna honderd jaar na deze verschrikkelijke oorlog ligt hij daar, vrijwel vergeten. Als ik dan door één van de raampjes kijkt en die kleine kist ziet staan, denk ik niet alleen aan die op rij gestelde witte of zwarte kruisen met daaronder al die vergeten jonge kerels, maar ook aan de relativiteit van het bestaan, zelfs van de groten der aarde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten