Overleg FIOM

 

De traktatie van FIOM, een echte Bossche bol
 

Vandaag hadden we als Priamos de overleg-afstemmings vergadering met FIOM. De betrokkenheid van onze leden moge duidelijk blijken uit de aanwezigheid van 5 van onze leden. FIOM had uitgepakt met de bekende Bossche bollen van Jan de Groot, bijna een maaltijd op zich, maar schetste wel de sfeer van het overleg. Alle onderwerpen met hun emotionele lading kwamen op tafel, wat speelt er ontzettend veel en wat is er veel mis gegaan, afspraken die niet werden nagekomen binnen de klinieken, massa-donoren zelfs onder de behandelaars zelf als Karbaat, maar ook rond de gezinnen met kinderen verwekt na 2004. Ik kon het niet laten om op te merken dat ik geheel in de gedachten van één van mijn donorkinderen niet anders kan concluderen dat KID maatschappelijk een ongewenst proces behelst. Daarin schijnen trouwens meerdere betrokkenen op hooggeleerd niveau hetzelfde over te denken. Maar ach, er zijn ook zo veel zeer tevreden donorkinderen en zo veel dankbare moeders weet ik uit ervaring. Het is als met zo veel zaken binnen het maatschappelijk verkeer, het heeft zo veel aspecten en we rommelen maar door met z'n allen.
De vergadering verliep prettig en harmonisch en eindigde voor 4 van ons in een gezamenlijke treinreis richting Utrecht zodat we nog even lekker door konden babbelen. 
's-Avonds voltrok zich tot mijn ontzetting een medische ontwikkeling ongetwijfeld nog ten gevolge van de ongehoord lange wandeling van vorige week donderdag; mijn linkervoet deed zo verschrikkelijk pijn dat ik er nauwelijks op kon staan en slechts met de grootste moeite door de flat kon scharrelen. Toen ik de wandelschoenen nog aan had waren er geen problemen, maar toen ik die uit deed in de schuur op de begane grond en de trap op liep deed het verschrikkelijk pijn en dat werd alleen maar erger. Overigens had ik bij het zitten of liggen minder pijn en heb dan ook heerlijk geslapen. Tijdens de pitstops begaf ik mij voorzichtig richting toilet. Maar met mijn rustige karakter natuurlijk direct paniek: "wat is er hier aan de hand?", het was al enkele dagen na de wandeling, dat begreep ik niet. Inmiddels had ik al met Joke afgesproken dat ik haar donderdag zou bijstaan met het afhalen van Ronja van school en ik zag dat niet gebeuren met zo'n blessure aan m'n voet. Ik besprak dat telefonisch en zij bood aan om Hugo ook op de hoogte te brengen. Naar later bleek had hij nogal stoïcijns gereageerd van: "ach ja, heeft die ouwe ook eens wat". Maar voorlopig zie ik mij niet erg mobiel zijn eerlijk gezegd. Morgen maar eens een dag heel rustig aan thuis blijven en weinig lopen.