 |
| Ik moest vandaag lachen |
Ik loop al de hele ochtend te grinniken en zie dan al die genealogen - vooral mannen denk ik - die in stoffige kerkarchieven en oeroude stadsarchieven snuffelen op zoek naar de namen en eventuele gegevens van voorouders tot in de ik weet niet hoeveelste graad. En dan natuurlijk in de manlijke lijn want die familienaam moet ergens op gefundeerd zijn. En hoe sterk hechten mannen er ook aan dat het hùn naam is die aan hun nageslacht wordt gegeven.
Door de DNA analyses die ik regelmatig ontvang in het kader van mijn spermadonorschap (mooi scrabblewoord!) word ik een doodenkele keer met een donorzoon of donordochter geconfronteerd, maar zeer regelmatig met namen van mensen die ik helemaal niet ken maar heel in de verte (myheritage spreekt van 3e tot 5e graad neef of nicht) ergens nog een familieband hebben . Daar ben ik onlangs zelfs enkele keren ingedoken en één keer vonden de betreffende dame en ik deze band; we hadden een gemeenschappelijke betovergrootvader en moeder. Een mij onbekende zus van één van mijn overgrootvaders was de overgrootmoeder van deze mevrouw. Ach leuk, maar wat doe je ermee. Ook vond ik enige tijd geleden op basis van de naam en de verwantschap een mij goed bekende achternicht die haar oorspronkelijke achternaam had gebruikt; wij kenden elkaar dus ook zonder DNA onderzoek. Maar zeer onlangs nam ik contact op met een leeftijdgenoot die net als ik over alle achternamen van zijn voorouders beschikte tot in de betovergrootouders en daar bleek geen overlap te zijn; dus wèl genetische verwantschap maar niet vastgelegd in die oeroude archieven. Mijn conclusie was dat een van onze voorvaderen, waarschijnlijk een betovergrootvader een zaadje had laten zwemmen bij een van onze betovergrootmoeders. Toen ik daar langer over nadacht zag ik al die zwoegers in die archieven op zoek naar verwantschap. Ik denk nu toch vooral: "What's in the name", ze hadden beter kunnen zoeken naar de namen van hun voormoeders, die zijn zonder twijfel verwant afgezien van verwisseling van babies in het ziekenhuis o.i.d.
Ik weet nog hoe mijn moeder mijn vader kon plagen - en hij werd er inderdaad boos om - wanneer ze aangaf dat zij wèl zeker wist van wie mijn broers en ik afkomstig waren, maar dat hij er nooit zeker van kon zijn. Het is dus voor mannen wel een dingetje. Wellicht ook daar om dat het vaak niet aan kinderen werd verteld dat zij van een donorvader waren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten