Brokken uit m'n oor

 Zo langzamerhand begon ik toch echt aan mezelf te twijfelen; voortdurend moest ik me: "wat zeg je", laten ontvallen. Roos had me al meermalen gezegd dat ik m'n oren moest laten uitspuiten, maar eigenwijs dacht ik dat het gewoon een ouderdomsverschijnsel was die doofheid. Maar afgelopen week hoorde ik werkelijk met mijn linkeroor helemaal niets meer; het werd gewoon gevaarlijk om te fietsen en een gesprek voeren werd een steeds groter probleem, dus enkele dagen geleden maakte ik een afspraak met de assistente van de huisartsenpraktijk zodat vandaag mijn oren uitgespoten zouden worden. Vanaf woensdag had ik regelmatig wat olijfolie in m'n beide oren gegoten met een lepeltje en een stukje keukenpapier in plaats van een wattenprop om te voorkomen dat de olie er direct weer uit zou lopen. En vanmorgen om kwart over negen was het zo ver. De uitvoerend assistente vroeg of ik olie had gedruppeld en maakte de spuit gereed met lekker warm water. Eerst keek ze met een oorspiegel in beide oren. Ze zei direct: "O, ik zie het zo al" en inderdaad in een mum van tijd was het euvel verholpen en terwijl ze de spuit uit m'n oor haalde hoorde ik al dat de doofheid was verdwenen. In de schaal lag een onsmakelijk brok oorvuil, bij het andere oor, zelfde verhaal. Opgelucht en bijzonder dankbaar fietste ik naar huis en bereidde me voor op de wandeling van Cuyp naar Baarn. Bij het wandelen voelde ik dat zelfs m'n lichte duizeligheid van de laatste tijd over was. Ik bedacht me wel wat een klootzak ik eigenlijk was en niet eerder naar Roos had geluisterd. De assistente had al gezegd dat ik dit regelmatig moest laten doen; ik heb het inmiddels als herinnering in m'n elektronische agenda gezet zodat ik het niet meer kan vergeten.
Ondertussen wandelde ik door de bossen en daar ging de telefoon, Joke die ook even de tijd van wandelen gebruikte om haar ouwe vader te vervelen ha ha. Ik vertelde over de "ingreep" van hedenmorgen en vertelde dat er een enorm brok uit m'n oor was gekomen, zo groot dat ik er nauwelijks overheen kon kijken. Dat vond ze kennelijk zo hilarisch dat ze er bijna in bleef van het lachen; zo ken ik haar helemaal niet. We lulden wat af al wandelend, terwijl Truus van Komoot tussendoor meldde hoe ik van links naar rechts moest lopen. Was reuze gezellig en we spraken af dat ik 's-avonds bij hen zou komen eten. Doe ik graag want Joke kan ontzettend lekker koken!
Prachtig afgestemd kwam ik enkele minuten voor vertrek van de trein op station Baarn en was snel weer op de flat. Even later ging ik naar de bazar van de WVT (de gebeurtenis "Bilthoven koopt elkaars ouwe rotzooi"); ik koop daar altijd een paar kilo boeken. Maar het was er net zo druk als op een zaterdagmiddag bij Ikea, kortom ik ben gevlucht en was dientengevolge een uur vroeger op weg naar Joke die me dan ook vroeg of ik haar en Bram dan kon ontmoeten ergens bij het huis van een vriendje van Bram waar hij speelde. En zo geschiedde inderdaad waar ik opmerkte dat de moeders van tegenwoordig verdomd weinig overwicht hebben op hun kinderen. Een hele onderhandeling om Bram mee naar huis te krijgen, maar uiteindelijk lukte dat. En bij hen aangekomen het voorlezen; vind ik heel gezellig hoor, een Jip en Janneke boekje van Annie M.G. onze grote kinderboekenschrijfster. Volslagen onzin allemaal wat ze heeft geproduceerd maar iedereen, inclusief de kinderen vindt het geweldig.
En uiteraard bijzonder smakelijk gegeten. Leuk hoor dat kabaal tijdens het eten in zo'n gezin met kinderen.