Op naar Grinzing

Sociale woningbouw 1915 bij Bahnhof Heiligenstadt

Roos had de trip naar Wenen goed voorbereid; ze had een heel lijstje met dingen die we konden gaan doen. Bovenaan het lijstje stond een bezoek aan het oude dorpje Grinzing, inmiddels een wijk van Wenen. Het was een wijk waar - aldus het boekje - onze vriend Schubert graag kwam; een schilderachtig dorpje, bekend om zijn wijnbouw.
We begonnen met de aanschaf van twee OV-kaarten voor 72 uur OV-Wenen; kostte samen iets van 30 euro; hebben we ruimschoots gebruik van gemaakt; heerlijk zo door de stedelijke agglomoratie crossen. Eerst naar Bahnhof Heiligenstadt waarvan ik gelezen had dat er een enorm gebouw stond in het kader van de sociale woningbouw begin 20e eeuw. Leuk om opnieuw een voorbeeld te zien waarover de HoVo cursus van enkele weken geleden ging. Uitgebreid foto's gemaakt van het inderdaad imposant grote gebouw. Overigens maakte het geen pompeuze indruk; afwisseling in stijl, enorme poorten, en allerlei hoeken maakten er een fraai bouwwerk van.

Een gedenkpaal met de geschiedenis
van Grinzing. 

Er lag hier volop verijste sneeuw en hier en daar moesten we ons heel voorzichtig voortbewegen; platlanders, weet je wel. Uiteindelijk kwamen we in Grinzing; leuke plek waarvan we maar steeds memoreerden dat Schubert hier ook geweest was. Een heel karakteristiek plekje van Grinzing bestond het om een restaurantje te herbergen en natuurlijk zijn we daar gaan lunchen. Ik nam gebakken Leberwurst met Rösti en heb wel weer zo verschrikkelijk lekker gegeten. Onwillekeurig moest ik weer aan die opgeklopte onzin van de Nouvelle Cuisine denken bij al dit Oostenrijkse lekkers; geef mij maar de Altgermanische Küche! Glaasje van de lokale wijn erbij en het was allemaal weer de moeite waard! Verzadigd trokken we de middag in.

Buste van de nog zeer jonge
Frans Schubert

Ons volgende programmaonderdeel was bezoek aan het sterfhuis van Frans Schubert. Via de Naschmarkt op naar de Kettenbrücke Gasse. Jaren geleden was ik daar ook al eens langs geweest en had in gedachten gestaan bij de trap waarlangs zijn lichaam het huis verlaten moest hebben. Nu bleek er boven ook een museumpje te zijn dat we uiteraard bezocht hebben. Hier de kamer waar dit genie op 31-jarige leeftijd in armoede gestorven is; een buste van de zeer jonge man, nu zonder het karakteristieke brilletje. Maar ook een facsimile van "Die Taubenpost" die hij hier op zijn doodsbed nog heeft gecomponeerd. Van de eerste maten heb ik met de macro-stand van mijn fototoestel een afdruk gemaakt voor de Blog; roerend om dat te zien.
Het deed ons veel, ook al zegt zo'n ruimte de bezoeker natuurlijk maar weinig. Hier heeft hij gelegen, uit het raam gekeken en hier is hij uiteindelijk gestorven. Tja.

De eerste noten van Dei Taubenpost in copie van de eerste notities die Schubert hier op zijn sterfbed heeft geschreven

Sterfkamer van Frans Schubert

Nu ik het opschrijf realiseer ik me dat zo'n stedentrip wel iets weg heeft van een dag hard werken! Want we zijn hierna nog naar het museum Albertina gegaan; niet alleen een paleis maar ook een museum met een collectie van een miljoen kunstvoorwerpen waaronder vele Dürers, Michelangelo's, Rembrandts etcetera. Die werden als facsimile tentoongesteld; het museum heeft een honderdjarige ervaring in het maken van facsimiles. Het was werkelijk fantastisch wat we daar allemaal hebben mogen aanschouwen. Een schilderij van Toulouse Lautrec, gemaakt op 17-jarige leeftijd, maar ook modern werk als van Karel Appel en een speciale tentoonstelling ter ere van een contemporaine kunstenaar waar we heel snel mee klaar waren.

Ik had het toen wel een beetje gehad en we gingen even naar het hotel om de rugzak weg te brengen en even wat bij te komen. Daarna, je gelooft het niet, zijn we weer gaan eten - we hadden allebei weer trek na zo'n intensieve dag - en hebben heerlijk gegeten in een door de dame van de receptie geadviseerd Österreichs eethuis in de buurt van het hotel. Ik had een enorme bak spare ribs. Roos geloofde niet dat ik het zou verstouwen, maar: "Ich hab' es geschaft!". Wat een heerlijke dag was dat al met al.