De vleespotten van Zelhem en Groenekan

Tevreden geknor van de zogende zeug

Roos en ik zijn ouderwetse Slowfooders d.w.z. wij gaan voor traditioneel, en we gaan voor kopen direct van de producent. En zo betrekken we ons rundvlees van boerderij "Boom en Bosch" in Groenekan en ons varkensvlees van "Veldvarkens" in de wereldplaats Zelhem. Nu wilde het toeval dat in beide gevallen werd geslacht op het moment dat wij in Parijs waren en moest het vlees vandaag opgehaald worden. We hadden de taken verdeeld: Roos zou naar Boom en Bosch gaan en ik naar Zelhem; nou, dat heb ik geweten, wat een wereldreis?!
Om 11.00 uur met de stoptrein naar Utrecht; de Intercity naar Arnhem had meer dan 10 minuten vertraging; de trein naar Doetinchem was al weg, dus een half uur wachten. De aansluiting op de bus was erg ruim zodat ik mij een uur moest vermaken in Doetinchem; lekker kaasbroodje van de Hema genuttigd. De wandeling naar "Veldvarkens" was heerlijk; lekker in het zonnetje, weidevogels en stilte alom. Jorieke stond me al op te wachten en zij leidde mij rond langs alle zeugen, biggen en beren. Ze hebben allerlei soorten varkens: Cune Cune, Mangalica, die ze zelf liever gewoon wolvarkens noemen, Duroc, het bekende franse varken en Bonte Bentheimer. Waar het volgens Jorieke vooral om gaat is dat de varkens beweging krijgen en de tijd krijgen om te groeien. Ze kruisen alles door elkaar, wel met een achterliggend plan overigens.
In een van de weilanden lag de zeug haar nog kleine biggen te zogen; fantastisch gezicht. Ze maakte een lignest voor zichzelf in orde, ging op haar zij liggen en maakte met knorgeluiden duidelijk dat het snacken geblazen was voor de kleintjes. Nou, die lieten zich dat niet ongezegd en deden zich tegoed aan de overvloedige moedermelk. Je kon aan het tevreden geknor van de zeug horen dat ze het allemaal heel aangenaam vond. Ik genoot er van om het te kunnen aanschouwen.

Heerlijk biertje gedronken bij "Het witte paard".

Toen weer terug naar Doetinchem, maar nu met bijna 10 kilo Wolvarken in de rugzak, want daar kwam ik voor. Sándor Schiferli, mr Slowfood voor intimi, doet altijd erg gewichtig over de Hongaarse Mangalica dus daar wilde ik graag van proeven en Jorieke had via facebook aangegeven dat er een wolvarken geslacht zou worden; vandaar deze hele trip. De score betrof een aantal ribstukken, buikspek en twee zakken stoofvlees; ik zal het mij laten smaken.
Intussen sjokte ik terug naar de bus in Zelhem. Ik had kennelijk iets minder moeten treuzelen want de bus reed net voor mijn neus weg; weer een uur wachten, maar dat zou niet tegenvallen! Bij "het Witte Paard", de uitspanning aan de overkant van de bushalte heb ik twee overheerlijke Duitse biertjes gedronken en een broodje "Verschrikkelijk" besteld. Het was inderdaad verschrikkelijk lekker.
Uiteindelijk aangekomen op station Doetinchem; blijkt de aansluiting daar structureel "klote" te zijn, dus weer 25 minuten wachten. In Arnhem en Utrecht liep het met de kwartiersverbindingen allemaal naar wens. Uiteindelijk was ik om 20.00 uur bij Roos voor een lekkere kop koffie en nazit. Ik was wel wat moe al met al.