Ritselende bladeren

Knisperbladeren in deze droge herfst

Meestal regent het tijdens de herfst, toch? Maar dit jaar niet; het lijkt wel zomer de laatste paar weken; het is droog, het is zelfs warm zo midden op de dag, maar toch duidelijk wel herfst. De bladeren zijn al voor het grootste deel van de takken gewaaid; je hoort de symfonie van de waanzin regelmatig opklinken.
In het bos liggen nu van die heerlijke hopen bladeren op de paden en tussen de bomen. Als een kind kan ik het niet laten om door die hopen heen te lopen en zoveel mogelijk met m'n voeten die bladeren tot knisperen te brengen. Dit jaar heb ik dat al heel wat keertjes mogen beleven. Het doet me denken aan iets dat ik zo rond mijn elfde-twaalfde jaar heb meegemaakt.
Ik zat in de vijfde klas en had al twee jaar franse les gehad van meneer Helenius, het hoofd van onze school, de burgemeester de Vlugtschool, een openbare school in Amsterdam Slotermeer. Een paar van de meest belovende leerlingen kregen dit privilege; ik weet niet of mijn ouders daar extra voor moesten betalen; kan ik hen nu ook niet meer vragen, maar ik denk van niet eigenlijk.
Ik had ook een vriendje in die klas; Henkie Topman; hij woonde in de Jan de Louterstraat, vlakbij ons en zijn vader was kunstschilder weet ik nog. En in de herfst, waarschijnlijk van 1959 of van 1960, dat weet ik niet precies meer ging de familie Topman een dag naar het Baarnse bos, met de trein en ik mocht mee. Dat was me wat; met de trein was al bijzonder; wij gingen slechts met de trein naar Zaandam, naar mijn grootouders en ik herinner me een keer naar vrienden van mijn ouders in Hoorn, maar verder nooit. Ik mocht mee alleen maar om een boswandeling te maken omdat er zoveel bladeren lagen in die bossen. En dat weet ik nog goed; net als deze dagen lekker door de bladeren waden en dat knisperende geluid.
Op de heenweg zat er in onze coupe een Griekse pope; in een zwart gewaad en met een schitterend hoofddeksel op. En met mijn "papa fume une pipe"-frans heb ik als enige van het gezelschap met deze pope "gesproken", althans zo herinner ik het mij nog.
En dat herinner je je dan alleen maar door zo'n hoop bladeren. Morgen maar weer eens lekker knisperen; ik ga van "De zwarte Boer" naar Nunspeet wandelen is de bedoeling.