Naar Lauf

Orangerie in de paleistuin van de Markgraaf

We hadden de wekker gezet op half acht; met de bus naar Ansbach en die ging om half tien en daarna pas weer om half twaalf. Nog even door de fraaie hoftuin van Ansbach; de markgraaf had hier zijn majestueus onderkomen; wat ik dacht dat een paleis was, bleek slechts de orangerie te zijn; het voormalig paleis stond iets verderop en hadden we al eerder gezien deze week. Met de trein terug naar Nürnberg. Roos stelde voor om verder te reizen met ons Bayernticket, naar het ons onbekende plaatsje Lauf. En dat was toch een verrassing; het hoefde eigenlijk niet onder te doen voor Dinkelsbühl; fraaie middeleeuwse huizen en gebouwen en ..... autovrij c.q. - luw.. We zagen een leuk hotel met de naam "Zum wilden Mann" (tel: 09123-5005, (nog) geen website) en besloten hier een naggie over te blijven.

Fraai oeroud vakwerk aan de binnenhof van het hotel
"Zum wilden Mann"

We werden naar onze kamer gebracht; een Bauernhof met vakwerk, oeroud. Op deze plek was al 600 jaar een herbergfunctie. We waren direct verkocht en namen ons voor om hier nog wel eens terug te komen. We hadden een klein beetje spijt dat we morgen weer naar huis zouden gaan.
Roos had een wandelkaart bij zich van dit gebied en om een uur of half een waren we al aan de wandel. Eerst onze weg vinden het dorp uit waarbij de GPS ons bijstond. Het gebied was prachtig; het weer zat ons een beetje tegen; iets natter dan dikke lucht maar het was niet echt koud dus liepen we lekker door onder de plu. Het laatste stuk langs een droge beek, de Bitterbach.

Langs de Bitterbach. Foto van Roos

Gelukkig heeft Roos daar een mooie fotoserie van gemaakt waarvan ik hier vast wel wat mag plaatsen.
Op advies van onze gastvrouw hebben we gegeten in het restaurant dat in het fraaie voormalig Rathaus was gevestigd. Roos had Hirschbraten besteld en ik zo'n knapperig gebakken Wiener Schnitzel met Bratkartoffeln und Zwiebeln. Ik heb m'n vingers na moeten tellen zo lekker had ik gegeten. Roos wilde nog een dessert; ik heb me niet laten kennen en heb het mij onbekende Rote Grütze besteld en dat was toch machtig?! Een glas met geconfijte en gezoete vruchten waaronder amarena kersen, aalbessen, frambozen, aarbeien, bramen en misschien nog wel meer en dat in een dikke gebonden saus en room erbovenop. Ik kon de bocht van het glas niet eens halen; dankzij Roos hoefde ik me niet te schamen, we hadden het voor driekwart op. We begrepen nu veel beter hoe het kwam dat de ober van het établissement zo kogelrond was; zu oft Grütze gegessen, en de rest.
Opnieuw op advies van onze gastvrouwe hebben we nog een wandelingetje langs de Pegnitz gemaakt en daarna in bed gerold.