Een nieuw "ommetje Ommen"

 KNMI beloofde een fraaie wandeldag en Roos bedacht een mooie track rond Ommen in een gebied dat we nog niet eerder betraden. Dus rustig aan en met de trein naar Ommen. Daar zag ik de mij bekende heer die de scepter zwaait in het stationsrestaurant en ik stelde voor om met een consumptie te beginnen, hetgeen Roos ook een goed idee vond. Er zat een stel wandelaars en zij adviseerden ons om de pécan lekkernij bij de koffie te nemen en dat advies namen we graag over. We raakten genoeglijk aan de praat, zij liepen het Pieterpad en kwamen uit Delft en we bespraken het genoegen van het wandelen. We wilden wel bestellen maar het duurde echter zo lang en de bediening had het kennelijk zo druk dat we uiteindelijk maar besloten om ook te gaan lopen. Eerst ook langs het Pieterpad maar spoedig langs onbekende dreven waarbij we aankwamen bij een stuk dat aangegeven stond als moerassig. Merkwaardig, want het lag hoger dan het omringend landschap. We beklommen het om het nader te bekijken, ik met enige tegenzin, volkomen ten onrechte want het bleek juist een heel interessant gebied te zijn zij het bepaald niet moerassig. Er lag een raar, naar ik dacht plantaardig stuk stekelig materiaal op de grond, ik draaide het met de voet om en het bleek het ongeschonden maar wel leeggevroten vel van een egel te zijn, hadden we nog nooit gezien. Er lagen ook botjes en haren, overblijfselen van het maal dat een vos hier had genoten en had uitgebraakt. Ooit had ik ergens gelezen dat een vos een opgerolde egel met urine besprenkeld en in de egelsnuit toehapt wanneer die de stank niet meer uithoudt. Nooit gezien natuurlijk.
Het hele traject was prachtig, hier en daar door wuivend gras en heide, echt potentieel wolvengebied, je wordt toch wat huiverig tegenwoordig, hoe lang zal het nog duren voordat de wolf zich aan een menselijke prooi zal vergrijpen in ons voor wolven minder geschikte land. Binnenkort zullen de reeën toch echt "op" zijn en de schapen achter slot en grendel, koeien en paarden zijn wellicht wat te groot, maar wie weet wat er gaat gebeuren. De entree van dit dier is een krankzinnige beslissing mijns inziens, maar wie ben ik, gewoon een natuurliefhebber maar kennelijk niet fanatiek genoeg om de wolf te willen accepteren.

Helemaal opgelucht

 Sinds ik onder behandeling ben van "mijn" nieuwe huisarts ben ik al menigmaal "onder het mes" geweest voor rare plekken op mijn huid, zowel in mijn gezicht als eentje op mijn been. En bij nader PS onderzoek bleek ook steeds dat het om "niet pluis" ging, maar na de behandeling was het schoon. Ook een behandeling met vloeibare stikstof van plekjes op voorhoofd en wang had ik ondergaan waarbij helaas een van de plekjes maar niet wilde overgaan terwijl de meeste daarentegen keurig waren verdwenen. En dat steeds maar niet helende plekje zat me niet lekker en ik had voor vandaag een afspraak. Naar ik verwachtte zou er weer gesneden worden omdat het maar niet wilde helen maar de dokter was helder in zijn diagnose en schreef een zalfje voor om een infectie onder de knie te krijgen. Ik was helemaal opgelucht en kon direct door naar de apotheek om het zalfje op te halen. 
Direct gesmeerd bij thuiskomst en na het eten met de trein naar Roos. Gezellig nog wat in de tuin gezeten met een glaasje en een wandelplan voor de volgende dag gemaakt.

Dat was lang geleden

 

Aan tafel met José

Gisteravond hebben Roos en ik een bijzonder genoeglijke avond beleefd met een oude kennis van ons, José Sosa Muniz uit Galaroza, waar we in vroeger jaren zo graag en vaak kwamen. Ook ben ik daar een keer met dochter Joke geweest waarbij José tot zijn teleurstelling moest horen dat Joke "al bezet" was. Zo gaan die dingen nou eenmaal. Maar inmiddels waren er zeker 2 decennia verlopen sinds we elkaar hadden gezien in Galaroza afgezien van een korte ontmoeting toch zeker ook alweer 10 jaar geleden toen hij hier was voor een orkestuitvoering bij een opera - hij is klassiek contrabassist - in Amsterdam. Maar gisteren hadden we alle tijd om elkaar bij te praten. Op mijn dringend verzoek deden we dat in het Spaans, voor hem makkelijk, voor Roos fijn en voor mij een genoegen om aan te horen en enigszins te begrijpen. Af en toe een beetje Engels, maar ik moest wel steeds bijsturen dat ze toch vooral Spaans zouden spreken onderling. En wat hadden ze veel uit te wisselen. 
Na afloop liepen we nog gezamenlijk de stad in en namen afscheid. Hij zei nog dat het een volgende keer niet weer zo lang mocht duren en dat we ook best een keer met de trein naar Spanje konden reizen. Ik stuurde Joke vanmorgen een WhatsApp met deze foto naar Joke en zei haar dat hij nog naar haar gevraagd had. Vond ze vast wel leuk.

Dat relativeert wel

 

Thomas Halliday

Vanaf de achterkant van het boek kijkt hij je wat jongensachtig aan, Thomas Halliday, de schrijver van het boek "Oerland", dat handelt over de geschiedenis van de aarde, onze planeet die miljarden jaren geleden ontstond uit een klont sterrenstof, als een klont onvoorstelbaar heet plasma, de vierde toestand van materie, voor gas, vast en vloeistof. Eigenlijk handelt zijn boek uitsluitend over de tijd waarop het leven zich had ontwikkeld nadat de kluit sterrenstof was afgekoeld en na miljarden jaren de bacteriën zich hadden ontwikkeld en daar uit de meer-celligen waren geëmergeerd.
Heel intrigerend vond ik de wijze waarop hij de "afgrond van tijd" illustreerde aan de hand van de vergelijking met een filmpje van de geschiedenis van de aarde, afgespeeld in een dag, 24 uur. Ik heb het nagerekend en het klopt echt, die 4,5 miljard jaren, afgespeeld in een filmpje van 1 dag dan bevat 1 minuut een periode van 3 miljoen jaren, 1 seconde is 53.000 jaar. Het verdwijnen van de dinosauriër, 66 miljoen jaar geleden is dus 22 minuten voor middernacht, de afsplitsing van de voorlopers van de chimpansee resp. van de mens ongeveer 3 minuten voor middernacht, dat relativeert wel nietwaar?! De moderne mens 10 seconden voor middernacht en onze schrijvende beschaving 0,1 seconde voordat de klok zou slaan. En in die tussentijd heeft er zo veel plaats gevonden, zijn er ook zo veel klimaatveranderingen geweest, door kosmisch, vulkanisch maar ook biologische oorzaak, de wenteling van de aardas als beïnvloedende factor bij de temperatuur, de samenstelling van de atmosfeer, mede door biologische maar ook geologische processen, fantastisch om te lezen. Het ontsluit werelden waar je je als niet-paleontoloog geen voorstelling van kunt maken, de platen tektoniek die het aanzien van onze globe voortdurend doet veranderen, in onze ogen zeer langzaam, maar op het imaginaire filmpje behoorlijk snel. 
Ik heb hedenmorgen een belangrijke beslissing genomen, heb mijn deelname aan de werkzaamheden in de Eilandspolder beëindigd en daarvan kond gedaan, was even doorbijten hoor! Dat gebied betekent vanouds veel voor mij, het Noord Hollandse veenweiden gebied waar mijn vader zo aan gehecht was en waar hij in oorlogstijd had geschaatst bij maanlicht; de eerste keer dat ik op het bruggetje stond en overzicht had over de mij toen nog onbekende Eilandspolder en dan al die boottochten die ik inmiddels gemaakt heb met al die mannen en enkele vrouwen die aan het werk gingen in de werkgroep om een oud type landschap in stand te houden tegen de stikstof deposities in. Was fijn en of het over duizend jaar nog bestaat zullen we nooit te weten komen. Het relativeert wel hoor dat boek van Thomas! Het is een uitdaging dit boek, het ligt al weken op mijn bed tussen de boeken die ik onder handen/ogen wil houden wanneer ik iets wil lezen.

Priamos op TV

 

Priamos in vergadering bijeen

Er is nogal wat gaande in de wereld van de KID, de kunstmatige inseminatie met donorzaad. Door toedoen van Michiel, is in dit kader het platform voor KI-donoren in het leven geroepen onder de naam PRIAMOS, genoemd naar de koning van Troje tijdens de Trojaanse oorlog omdat hij zo veel kinderen had waaronder als meest bekende Hector, Paris en dochter Cassandra. De leden van Priamos wonen nogal verspreid over NL en een van ons woont in het buitenland, we komen derhalve niet vaak bij elkaar maar vergaderen normaliter on-line. Vandaag was een uitzondering en niet zomaar een uitzondering, er zouden TV opnames gemaakt worden tijdens onze bijeenkomst waarbij diverse aspecten van KID aan de orde zouden komen. 
De vergadering vond dit keer plaats in de tuin van een van de leden, het was er prima weer voor, misschien wat aan de frisse kant, maar de af en toe stevige discussies verwarmden ons voldoende, krentenbollen en koffie deden de rest, was een puur genoegen deze meeting. Van de KRO crew merkten we weinig, zij bemoeide zich nauwelijks met de inhoud van ons overleg en we namen dan ook ruimschoots de gelegenheid waar om van gedachten te wisselen. Het is plezierig te merken dat er over de verschillende onderwerpen behoorlijk verschillend gedacht wordt, dat is toch beter dan dat er ongenuanceerd naar buiten wordt getreden ben ik van mening. Ik ben wel benieuwd wat er uiteindelijk uit zal komen;we gaan het zien. 
Na afloop van de bijeenkomst nam ik de gelegenheid om nog een pittige, fraaie wandeling te maken door het land van Nijmegen, de regio waar jaarlijks de "Vierdaagse" wordt gelopen, nou terecht, fijne bossen met veel heuvels, waterpartijen heb ik niet gezien maar die zijn er wellicht ook wel hier en daar. Vanuit stationnetje Mook-Molenhoek was ik lekker bijtijds weer op honk. Geslapen als de bekende roos.

Knielen op een bed violen

 Daar lees ik voor het eerst iets over de schrijver van in de titel genoemd boek. Allereerst lees ik tot mijn verbazing dat genoemd boek een bestseller is geworden en dat terwijl ik er absoluut niet doorheen kwam, in tegendeel ik werd gewoon ongedurig en boos over dat - in mijn ogen - ongehoord stomme gedrag van de hoofdpersoon, naar ik nu begrijp, de vader van de schrijver Jan Siebelink. Evenals Jan Wolkers neemt zijn vader een belangrijke rol in zijn literaire productie, naar ik begreep bij Siebelink zelfs uitsluitend. Hoe je dat voor elkaar krijgt begrijp ik niet, getuigt toch wel van een diepe bewondering of wellicht verwondering over dat zotte gedrag van iemand die zijn hele gedrag laat bepalen door iets dat hem van buiten wordt opgelegd, het zwaar protestantse geloof. Maar Jan was daar kennelijk ook niet vreemd aan, beschreven wordt zijn gedrag binnen het atheïstische gezin waarin hij in gebed verzonken zelfs werd geplaagd door de aanstaande schoonvader die expres lawaai ging maken. Ik moet bij het schrijven hiervan gewoon grinniken, dat zou ik overigens als aanstaande schoonvader uit respect nooit gedaan hebben.
Maar Jan Siebelink lijdt heden ernstig onder zijn eigen zwaarmoedigheid door het verlies van zijn geliefde echtgenote, hierover een liefdevol geschreven verslag in de bijlage van de Volkskrant van 17 augustus.

De trein heeft hulp nodig

Voorpagina Volkskrant 22 augustus

 In de volkskrant van 22 augustus las ik de hulpkreet van NS als kop bij een foto van een conducteur bij een vertrekkende trein. Het gaat niet goed met het personenvervoer met de trein. Er is sprake van een aantal knelpunten van zowel technische als personele en financiële aard. Het onderhoud van treinen en infrastructuur loopt vast door oplopende achterstand en daardoor de betrouwbaarheid van het product, vertraging, uitval en dat is niet best voor het imago waardoor reizigers afhaken en meer gebruik maken van de auto, de dood in de pot. Er is ook te weinig deskundig technisch personeel, een probleem dat zich in vele takken van nijverheid speelt. 
Allereerst begrijp ik niet goed hoe ons politiek voornemen tot transitie in het kader van de klimaatproblematiek niet heeft ingegrepen en het OV meer tot steun is gekomen, overigens vooral ook een keuze van het "grote" publiek, kortom, wijzelf. Het OV wordt in de ogen van de steeds rijker wordende bevolking meer en meer beschouwd als ondermaats en vooral voor de armeren onder ons. Je ziet ook dat de eerste klas delen van de treinen nauwelijks meer bezet zijn waar vroeger de bovenklasse plaats nam. En jongeren kiezen niet meer voor technische beroepen maar liever voor communicatiewetenschappen, psychologie e.d. of voor het rondbrengen van pizza's terwijl voor de technische invulling  buitenlands personeel wordt aangetrokken, eufemistisch bestempeld als "arbeidsmigranten". Het stemt mij treurig dat ik gaandeweg het mij zo geliefde OV langzaam maar zeker naar de verdommenis zie gaan terwijl het bij uitstek een instrument is in de energie-transitie. Kijk eens naar een rij auto's al dan niet in de file; strijk en zet dat er vrijwel altijd slechts 1 persoon gebruik maakt van deze voorziening terwijl in trein, bus of tram honderden of duizenden vervoerd kunnen worden, per kop veel minder energie verbruikend. Helaas zie ik ook veel bussen en treinen met zeer lage bezetting. Gelukkig kunnen we dat nog in stand houden in ons landje, maar ik zou zo graag zien dat de NS niet meer een bedrijf in nood is en dat onze technische opleidingen wat meer gevuld waren en vooral werknemers zouden produceren waar we als maatschappij ook wat aan hebben en wat minder van die marketing gasten met hun "branding" en andere zogenaamde toevoegingen aan ons oververzadigde consumentisme, jich!

Vleermuizen? waar dan?

 

Onlangs zag ik een groot bord met lichtgevende letters en een boodschap over vleermuizen. Alsof het de eerste vangst van de nieuwe haring betrof werd aangekondigd dat de vleermuismoeders hun jongen zo ver hadden dat deze zelf op jacht konden gaan naar vliegjes en mugjes zoals dat vleermuizen betaamt. Overigens wist ik wel dat vleermuizen, net als gewone muizen zoogdieren zijn en dat ze in hun begintijd afhankelijk zijn van de moeder maar ik had daar nooit bij stilgestaan, net zo min als bij de zeezoogdieren als de walvissen en dolfijnen, maar ook die zogen hun jongen natuurlijk.
Ik kreeg bij deze boodschap een wat wrang gevoel, want daar waar hier in de straat waar ik inmiddels al meer dan 15 jaar woon en die ik al zeker 30 jaar ken zie ik nooit meer een vleermuis terwijl deze fascinerende nachtjager 30 jaar geleden talrijk was. Rond iedere lantaarnpaal zag je 1 maar vaak meerdere vleermuizen lekker snacken op de muggen en andere insecten die op het licht afkwamen. De laatste 10 jaar is daar zeker geen sprake meer van, maar ook in de tuin van Roos zien we nu geen vleermuizen meer in de avondschemering terwijl die er vier jaar geleden nog wel, zij het niet veel waren. Daarom begrijp ik dan ook die wat schreeuwerige aankondiging in het station niet goed. De hoeveelheid insecten is zo ongehoord afgenomen dat er nauwelijks meer vleermuizen, maar ook geen gierzwaluwen meer voorkomen in onze streken.

Lemelerveld

De fraaie brug van Lemelerveld

Gisteravond besloten we om naar Wijhe te gaan, ondanks een vertraging door een trein met pech waren we redelijk op tijd op honk, echter wel te laat om nog in de tuin wat af te zakken. Nou, dat was geen probleem, zo'n dag in de buitenlucht maakt rozig en voor vandaag hadden we een wandeling gepland, van Lemelerveld naar Dalfsen.
Dus vanmorgen met de trein naar Dalfsen en daar even wachten op de bus naar Lemelerveld. Als gebruikers van het OV had ik een trots gevoel op het OV in Dalfsen, want niet alleen de trein stopt daar in twee richtingen, maar twee regionale busjes vertrekken van daaruit plus een reguliere bus die vanuit Zwolle naar Lemelerveld rijdt. Die namen wij uiteraard en we stapten uit in dit kleine plaatsje met ontzettend uitgebreide nieuwbouw, misschien niet van dit jaar, maar veel mooie onlangs opgetrokken huizen, mooi wonen daar. Het kwam mij in eerste instantie volstrekt onbekend voor totdat we bij de fraaie brug kwamen, deze overspant drie wateren en maakt net zo'n fraaie indruk als menig brug in Amsterdam. Roos had hier een wandeling gelopen die ze nu ook met mij wilde delen en terecht! Eerst de bebouwing achter ons gelaten en verder op een pad dat steeds veranderde en uiteindelijk overging in een zandpad met volop wilde bloeiende planten. Langs een zweefvliegterrein, fraaie lanen met bomen, stevige wind en uiteindelijk in de bossen van Dalfsen. Langzaam maar zeker kwam het mij bekend voor maar Roos was er weer in geslaagd om een verrassende route te bedenken. Na een kilometertje of 12 stapten we weer in de trein.

Naar de Biesbosch

Een varend huisje, heerlijk onderkomen

Ondanks een onrustige nacht volkomen fit opgestaan en meet Roos samen op stap naar Rotterdam Alexander, waar we door een enthousiaste Elma werden opgewacht om samen met Robert een boottochtje te maken in de Biesbosch, het favoriete plekje van de familie om van de omgeving te genieten. Hebben ze jarenlang gedaan voordat het favoriete plekje met onderkomen plaats moest maken voor water, maar wel met een mooie omgeving. Wij mochten deze plek mede aanschouwen vanuit de boot. Eerst een forse rit door Rotterdam en uiteindelijk het plaatsje Drimmelen waarvan ik zelfs het bestaan niet kende. Die Biesbosch, ooit ontstaan in de 15e eeuw bij de Sint Elisabethsvloed die grote delen van ons land heeft verzwolgen. Al snel voeren we op de Amer aldus de waterkaart van de Biesbosch, een water dat ik kende van een olieramp die - aldus Elma - in 1970 had plaatsgevonden. De Amer was geen beek zoals ik met had voorgesteld maar had meer weg van een van de randmeren van de IJsselmeerpolder. 

De boot van Elma had overigens meer weg van een pont, het was gewoon een klein onderkomen op een boot, van alle gemakken voorzien. We legden aan en gingen daar wat aan de wandel om de fraaie omgeving ook te voet te verkennen. Ik liep net als vorige week op met RObert en we bespraken zo het een en ander dat ook vorige week aan de orde was geweest. Roos had helaas bij het betreden van de loopplank haar scheen beschadigd, de wond werd vakkundig verbonden door Elma.
Elma had voor een heerlijke lunch gezorgd die we in de boot met uitzicht verorberden, heerlijke plek. Uiteindelijk weer terug naar de steiger en afscheid van Robert die met z'n eigen auto terug naar huis reed. Wij reden met Elma mee naar Rotterdam en dronken nog thee bij haar thuis in de serre alvorens ook huiswaarts te keren. Ik stelde voor om naar Wijhe te gaan en ondanks een defecte trein kwamen we tegen tienen weer op honk. Ik had het helemaal gehad en heb dan ook fantastisch geslapen.

Bram is jarig

 

Voor de tent

Gisteren appte Joke mij met de vraag of ik "morgen", vandaag dus op Brams' verjaardag wilde komen, "was wel 2 uur reizen naar de camping", ach dat vond ik geen bezwaar en toen ik hoorde dat die camping in de Harskamp was gelegen bedacht ik dat het wel sneller kon via Putten, bleek vandaag ook inderdaad het geval. De afgelopen weken en zeker het afgelopen weekend was er geen treinverkeer via Amersfoort, misschien was 9292.nl daarom wel in de war. In ieder geval was ik vanmorgen op tijd op de camping en gelukkig kreeg ik hulp en bijstand vanuit de receptie met het vinden van hun onderkomen. Was wel een fors verschil met de camping van afgelopen zaterdag bij Martijn en Margot, dit was een ouderwetse natuurcamping, zonder herrie en zeker geen opblaaskastelen voor de kinderen. Echt iets voor Joke en Pieter, lekker rustig zoals "vroegig".
Net als de laatste keer dat ik bij hen thuis was kwam de kleine Mees, half lopend, hald kruipend naar mij toe en gaf duidelijk aan dat hij wel even bij "opa" op schoot wilde, ach wat vind ik dat toch leuk. Later kwam de jarige Bram ook uitgebreid bij me op schoot zitten, heerlijk vind ik dat, zo die overduidelijke aanhankelijkheid die sommige kleinkinderen betonen.
Lekker aan de koffie met een gebakje vanwege de verjaardag, Ronja was zelfs bereid om de jurk aan te trekken die Joke speciaal voor haar had gemaakt maar die ze zelf eigen "maar niks" vindt, maar voor opa deed ze het toch en hield hem zelfs aan! Een buurman uit Gouda sloot aan samen met zijn twee zoontjes en een enorme hond die aan een boom gelijnd werd. 
Na enige tijd wilde ik wel weer opkrassen en liep samen met Joke nog wat op naar de uitgang. Nog wat bramen geplukt met de twee oudsten die daar ergens aan het spelen waren. Fijn om even met m'n oudste alleen te zijn en wat te praten, naarmate je beiden ouder wordt kom je elkaar zo nader, fijn gevoel!! 

Hollandsche Radingh

 

Joke, duidelijk zo gelukkig met haar kereltjes

Voor vandaag had ik een lekker wandeltje in de buurt bedacht, gewoon met de fiets naar het station en de trein naar Hollandsche Radingh en dan terug lopen. Maar eerst een beetje opruimen. Na het bezoek van Hugo om m'n WCbril te restaureren had ik besloten om de flat toch maar eens een goede beurt te gaan laten geven en maar eens te beginnen met opruimen, te beginnen met m'n rariteitenkabinet. Een heleboel stenen, waarvan ik geen idee meer had waarom ik die bewaard had weggedaan, broer Henk benaderdom te vragen of zijn dochter Petra wellicht de oude houten naaidoos van haar oma met de memorabilia van oma er nog in wilde hebben. Dat was gelukkig het geval. Henk neemt doos met inhoud mee wanneer we in oktober samen aan de wandel gaan in "Het Grote Bos", ook al zo'n nostalgisch plekje voor ons. 
Maar uiteindelijk toch op weg en lekker aan de wandel in het fraaie gebied rondom de Hollandsche Radingh. Onderweg nog een appie met foto van Joke waarop ze met haar twee jongetjes, duidelijk allen met plezier aan de wandel was in het bos bij de camping. Natuurlijk stuurde ik haar een foto van het gebied waar ik aan de wandel was.

Die ouwe bloggies

Op de terugweg van Slenaken naar Rotterdam afgelopen vrijdag spraken Robert en ik over van alles, met name over AI en voortbordurend op dat thema vertelde Robert over zijn gedachten hoe het met behulp van AI verder zou gaan met de wereld en hoe technologie en IT de toekomst sterk zouden gaan beïnvloeden. Dat bracht mijn ouwe kop aan het malen omdat ik het gevoel kreeg dat ik daar in vroeger jaren ook krachtig over had na lopen denken en mijn gedachten zelfs in een bloggie had neergelegd. Overigens wel grappig dat mijn gedachtenloop zowel helemaal naar het begin van het leven is gegaan als naar de tijd over onze horizon. Ik had mij voorgenomen om mijn ouwe bloggies eens lekker door te gaan nemen, van achter beginnen, de eerste van 2005 en later toen ik vrijwel dagelijks een stukje schreef. En ja hoor, al vrij snel kwam ik de blog tegen over hoe ik destijds dacht dat onze technologie de mensheid wel eens zou kunnen brengen naar "wijde verten". 
Ik stuurde Robert een mail hieromtrent: 
Hi Robert, Ik zit wat in m'n oude bloggies te rommelen en vind daarbij de blog van lang geleden waarin ik de ontwikkeling van supra-intelligent leven beschrijf toen er nog geen sprake was van AI overigens. Lees maar eens waar ik in m'n 50er jaren over nadacht. 
Hij antwoordde: net je blog gelezen! Wat mooi dat je hier zo lang geleden al over geschreven hebt.

Door deze exercitie ben ik al die ouwe bloggies aan het lezen en kom dan echt verrassingen tegen die ik dan soms doorstuur als "link".

 

De prinses van Staverden

 

Lekker lui in de zon met Martijn

Het is echt vakantietijd, toen Roos aan Martijn en Margot voorstelde om elkaar weer te ontmoeten, stelde Margot voor om dat ten tijde van hun geplande vakantie op een camping bij Nunspeet te doen. Het was de laatste dag dat het treinverkeer door station Amersfoort met bussen geregeld zou en daarom was de reis voor mij was tricky (dacht ik ten onrechte) en daarom vertrok ik een treintje eerder dan nodig. Uiteindelijk zat ik natuurlijk meer dan een half uur te wachten totdat Roos van de andere kant binnen kwam op het station. We liepen het station uit en daar kwam de Tesla al aangereden. Hartelijk weerzien op een parkeerterreintje; ik spreidde mijn armen uit en ging gehurkt zitten en daar kwam de inmiddels alweer 3 jaar oude Emily aangerend en sprong in mijn armen. Heerlijk om hen terug te zien. In de auto uitgebreid met elkaar gepraat, we zouden koffie gaan drinken en een ommetje lopen bij Staverden, het kasteel met terras. Maar eerst een wandeling door de kasteeltuin. Was Emily wel toevertrouwd, als een echte prinses liep ze door de kasteeltuin, ach heerlijk zo'n klein meisje. We wilden ook wat lunchen, maar "de Zwarte Boer" bleek gesloten en "het Roode Kooper" was volledig gereserveerd. maar uiteindelijk hebben we genoeglijk gegeten van wat er in de winkel van de camping te koop was, met een biertje en zijn we na de lunch met z'n allen naar het zwembad gegaan, want dat is toch het plezier van kleine kinderen. Ik vond het ook wel weer eens leuk om in die ongelooflijke herrie van zo'n moderne camping met zwembad te zijn. Lekker lui in het zonnetje gelegen in m'n onderbroek, heerlijk. Uiteindelijk bracht Martijn ons weer naar het station.

"Zwemmen" in de Gulp

 

Zwemmen in de Gulp bij Slenaken

Voor vandaag had ik een wandeling in Zuid Limburg gepland, Slenaken, het pareltje van dit op zich al zo fraaie gebied. Was toch nog een heel stuk rijden vanuit Verviers maar uiteindelijk lekker achter een kop koffie en Robert met een stuk taart, allemachtig wat kan hij een voedsel verstouwen.  Maar al snel door de fraaie bossen gelopen en uiteindelijk afgedaald naar de Gulp, dat mini-beekje dat bij zware regenval voor behoorlijk overlast kan zorgen. Nu niet, het kabbelde daar wat, maar tot mijn lachlust wilde Robert in de Gulp "zwemmen". "Ach waarom niet joh", moedigde ik hem aan, een tegemoet komende dame vertelde nog dat er verderop een bord stond met een waarschuwing dat het onverstandig was om in de Gulp te gaan baden vanwege verontreiniging. Nou ja, dat bord stond niet aan onze kant har har. En ja hoor daar ging Robert in het nog niet eens kniehoge watertje, hij is behoorlijk aquatisch ingesteld. Ik moest er wel om lachen hoor.
Daarna liepen we terug naar het restaurant en gingen er lunchen, de tijd uit het oog verliezend want Robert moest op tijd terug zijn in Rotterdam. Uiteindelijk slaagde hij daar in doordat hij de files kon vermijden en door België over secondaire wegen naar NL ging. Om 18.30 kwamen we in Rotterdam. Onderweg had Joke mij uitgenodigd om op de terugweg bij haar te komen eten, ik heb daar uiteindelijk van af moeten zien omdat ik uitgevloerd was. Maar het waren twee heel genoeglijke dagen geweest met Robert en we hebben elkaar veel beter leren kennen.

Naar Haus Ternell met Robert

 

Heerlijk gegeten in Höfen

Afgelopen week had ik wat zitten appen met Robert, hij was met vakantie in Frankrijk en ik vertelde hem dat Frankrijk voor mij het vakantieland bij uitstek was geweest in mijn jonge jaren en zonder bijbedoeling vertelde ik hem dat ik die oude plekjes daar nog wel eens een keer terug zou willen zien. En van het een kwam het ander en uiteindelijk spraken wij af om een paar dagen samen op stap te gaan en dat werd dan wel niet de Dordogne maar een ander gebied waar ik zulke fijne herinneringen aan heb, de Hoge Venen met de beek "de Helle" als centraal punt. En zo stond Robert vanmorgen al om 7 uur voor de deur en na een kop thee vertrokken we richting Eupen en streken we neer bij Haus Ternell voor koffie en Robert zelfs al voor een biertje.. En daarna de wandeling die ik in gedachte had, via de afdaling langs de beek van Ternell door naar de Helle en dan richting van dat fraaie plekje waar ik zelfs een keer heb overnacht met Hugo toen hij 9 jaar oud was in een mini-tentje, gisteren precies 31 jaar geleden, maar dat wist ik niet hoor, zag het genoteerd op de oude kaart die ik onlangs weer had gevonden.
De afdaling vond ik schitterend en ging me goed af dankzij de sticks die ik op krachtig advies van Asbjörn had aangeschaft. Zonder die sticks had ik het niet gered denk ik achteraf. Eenmaal bij de Helle ging m'n hart open, wat fantastisch om dit weer te hebben gezien, zal ongetwijfeld de laatste keer zijn geweest, maar een goed afsluiting. Het mooie plekje hebben we niet bereikt, we zijn over de verharde weg terug gelopen naar Ternell en hebben een geopend restaurant gevonden in Höfen meen ik. Heerlijk gegeten en een dame heeft van ons de foto gemaakt terwijl we aan het bier zaten. Had trouwens heel anders kunnen aflopen, want ik nam een slok en voelde op tijd dat er een insect meekwam doch razendsnel had ik die weer uitgespuugd; het was een wesp. Had verkeerd kunnen aflopen?! Nou ja, dat was niet het geval, wij reden door naar Kalterherberg om in hotel Hirsch neer te strijken, maar buiten "de waard" gerekend, of beter gezegd, buiten het overmatig toerisme van tegenwoordig, het hotel zat vol, gebeurde vroeger werkelijk nooit! Door gereden naar Verviers, België en een zeer genoeglijke avond doorgebracht op het terras met allerlei snacks en een biertje. Robert, sportief als hij is, ging nog naar de sportfacility en het zwembad terwijl ik wat lag te lezen. Goed geslapen. 

Een aantekening op de kaart

 Vandaag, 14 augustus 2024 is het precies 31 jaar geleden dat ik met Hugo een van de fijnste belevenissen van mijn vaderschap mocht meemaken. Het was een dag na de verjaardag van mijn vader, daar was ik dus niet geweest tot afkeuring van mijn moeder: "het kan wel de laatste keer zijn!", nou dat was gelukkig niet het geval want op 13 augustus 1993 had mijn goede vader nog 10 jaar tegoed zoals later bleek. Het was het laatste weekend van augustus waarop mij een kampeerpartij nog te doen was gezien de nacht temperatuur. Ik heb er helaas geen foto van maar des te fijnere herinneringen. We lagen in een tent met z'n tweetjes en het was middenin de nacht en pikdonker toen ik Hugo liet plassen. "Waar zijn we?", vroeg hij in z'n slaap,: "op de venen Huug". En even later gooide hij zich in m'n armen en zei: "je bent de liefste vader van de hele wereld". Was werkelijk een van de mooiste momenten van mijn vaderschap, inmiddels meer dan 30 jaar geleden.   

Vroeg op pad

 

Drents krentenboompje

Het is dezer dagen ongewoon warm, gisteren was het zo warm dat ik na het bezoek aan de Hanos niet meer aan de wandel ben gegaan, zelfs 's-avonds niet meer. Vroeg op bed gaan liggen, het was daar relatief koel en gewoon zo op bed was prima uit te houden. Met het vrij strenge temperatuur management, alles dicht en deuren open als het buiten koel is, houd ik het best koel omdat het in de nacht steeds behoorlijk goed afkoelt buiten. Was afgelopen nacht iets minder het geval, de deuren konden eigenlijk pas rond middernacht open omdat het buiten koeler werd dan binnen, maar in de loop van de nacht verder koelde het iets meer af. Ik heb nog gekeken of ik een "vallende ster" kon waarnemen, maar ik kon eigenlijk het geduld niet opbrengen, heb het ook al zo vaak gezien. Een keer in m'n jonge jaren bij een soort vakantiekamp en later vanuit een raam toen we bij vrienden in den Haag op bezoek waren, het viel daar op vanuit het open raam. En ja, gedenkwaardig moment want het is altijd zo rond de verjaardag van mijn oude vader, 13 augustus. 
Maar rond 7 uur begon het te kriebelen en wilde ik aan de wandel, wat door Roos gemaakte appelmoes opgelepeld op het balkon en toen op weg, zonder rugzak, eigenlijk "helemaal met zonder niks", want ik merkte beneden dat ik zelfs m'n pet boven had laten liggen. Een ferme wandeling gemaakt van meer dan twee uur en steeds de schaduw opgezocht. Het fraaie wandellied, Fussreise van Hugo Wolf klonk steeds vanuit het geheugen, het bos was inspiratie, zag er al wat "verschoten" uit, het is alweer een tijd droog. Het viel mij op dat het Drents krentenboompje reeds zijn bladeren verliest, bruine vlekken op de naalden van sommige dennen, het gaat niet goed met het bos heb ik het gevoel. Alleen de heide staat er prachtig bij, vooral het stuk dat enkele jaren geleden is afgebrand, dat ziet er pico bello uit.
En 's-middags met de trein naar Amsterdam voor een afspraak bij de tandarts die een nieuwe kroon heeft geplaatst, dat gaat tegenwoordig zo soepel, past direct precies. "Voor de rest van mijn leven", dacht ik, want ze gaan best lang mee, volgens mijn vader zelfs 30 jaar, nou da's wel wat lang nog har har.

Met Roos naar de Hanos

 Lekkerbekken als we zijn moesten we toch een keer samen naar de Hanos. Ik wilde vooral bepaalde spijsolie hebben, huile de noix voor de molsla en lekkere charcuterie en confits de canard en gerookte zalm of paling. Het werd paling omdat er een (wel erg groot) pak lag met 50% korting, "vindt zijn weg wel" dacht ik, toch zonde om te laten liggen nietwaar. Verder een keur van kazen, de belangrijkste reden voor Roos, zij is al tijden op zoek naar Brebis van Corsica, en daar lag deze daan. Later vernam ik dat de brebis helemaal naar de smaak van Roos was. Ik at in de loop van de avond een confit van canard en een paar stukjes paling. Het is wel smullen geblazen hoor. Moeilijk om de lijn in bedwang te houden.
We waren met bus 31 direct vanuit de Bilt naar Hanos Nieuwegein en gingen met bus 77 via station Utrecht CS terug, daar namen we afscheid en gingen ieder ons weegs. 

Eerst vergaderen

 Roos en ik kennen elkaar al zo lang dat je zou verwachten dat we zo langzamerhand wel eens uitgepraat zouden zijn, maar dat is nog lang niet het geval. Vooral 's=morgens vroeg na het wakker worden en een kopje thee en vervolgens koffie en een bammetje of beschuitje praten we wat af. Vanmorgen vooral over het fascinerende boek "Oerland" van Thomas Halliday. De geschiedenis van het leven op aardevanaf het moment dat het meercellige leven vanuit de zee ook het land gaat bevolken. De werelden die hij beschrijft zijn voor een gewoon mens nauwelijks of niet voor te stellen, de scherpe veranderingen die plaats hebben gevonden waarmee de ene episode in de andere overgaat zijn ook zo vreemd aan onze hedendaagse wereld waarin alles zo snel lijkt te gaan daar waar die oerwereld in miljoenen jaren verandert, de klimaatverandering die telkens een rol speelde, de verandering van de atmosfeer spreekt ons natuurlijk enorm aan vanwege de hedendaagse klimaatproblemen, maar wat denk je van de continentale platen die centimeters per jaar of per eeuw verschuiven, maar ook die enorme meteoriet die 66 miljoen jaar een enorme verandering teweeg bracht waarbij o.a. de dino's uitstierven, het ontstaan van de zuurstof, het verdwijnen van de methaan. Je kunt je er nauwelijks iets bij denken en daar vulden wij onze vergadering hedenmorgen mee. 
Maar daarna ook een fijne wandeling door het Houdringhebos. Op "ons bankje" bij het heideveldje zaten twee jonge vrouwen die er overduidelijk moeite mee hadden toen wij vroegen of we konden aansluiten, ze hadden een persoonlijk gesprek, voor ons alle reden om een ander bankje te gaan zoeken tot hun opluchting. Altijd fijn om door dit vertrouwde bos te lopen. Als hoofdmaaltijd hadik voor Roos een confit de canard nog van de Hanos en een lekkere bietensalade, ze hoefde geen frietjes meer.

Een bos bloemen verdiend

 

De twee potten magnesium

Bij het bezoek aan broer Jan en schoonzus Thea had ik een nieuwe pot magnesium gekregen, de oude kon ik met geen mogelijkheid vinden, ik had alle kasten en hoekjes nagekeken. Jan had al voorspeld dat Roos die ouwe pot wel zou vinden want ook zijn Thea vond altijd alles wat hij met geen mogelijkheid kon vinden. Voor Roos dus een hele uitdaging. Ik kwam a un momento dado in de keuken en Roos zei: "zie je niks?", en na enig speuren zag ik voor m'n neus op het aanrecht twee potten magnesium bovenop elkaar staan. Ik moest toch lachen en heb Jan direct ge-appt dat hij gelijk had en dat Roos zonder moeite, gewoon op de voor de hand liggende plaats, zoals ze beaamde, de ouwe pot had gevonden.
Wel had ik Roos beloofd dat ze een bos bloemen zou krijgen, mocht ze de magnesium wel vinden. Deemoedig bood ik aan om dan vanavond uit eten te gaan i.p.v. een bos bloemen, dat vindt ze altijd zo gezellig, dus 's-avonds gezellig uit eten, was leuk, maar bevestigde mijn ideeën over de NLse horeca, dus voorlopig niet weer, dan maar naar de Hanos en zelf koken of samen een bridgeweekend ergens in een leuk hotel. 

Zeer vroeg naar Texel

 

Op de boot naar Texel

Binnen "Priamos", het platform dat een achttal KIdonoren hebben vorm gegeven en waar ik aan deelneem had ik een wat fors standpunt ingenomen waarvan ik zelf ook wel voelde dat het niet kosjer was. Toen ik later die dag of enkele dagen later in het bos aan het wandelen was belde onze voorzitter Michiel en had ik eigenlijk een terechtwijzing verwacht. Dat gebeurde niet, we hadden een goed gesprek waarin ik mijn faux pas zelf zelfs ter sprake moest brengen. Uiteindelijk maakten we zelfs een afspraak voor twee dagen later, vandaag dus omdat we een bezoek van mij aan Texel al enkele maanden geleden hadden besproken.
Dus vandaag naar Texel, dat betekende vroeg opstaan en helaas was daarvan de consequentie dat ik onrustig sliep en om 5 uur toen de wekker afliep eigenlijk een beetje dizzy was;voelde niet goed. Desondanks gewoon doorgezet en met het fietsje naar het station gepeddeld. De eerste aansluiting was pas om 6.45 dus moest ik nog best even wachten in de wat koud aanvoelende wind. De aansluiting op de trein naar Den Helder was perfect en al snel zat ik op de boot en rond 10 uur zat ik bij Michiel aan de koffie. Zijn partner was er ook en we hadden een formidabel gesprek dat allerlei onderwerpen behelsde. Ik had uiteindelijk een heerlijke dag. Echter, na de reis terug die natuurlijk ook weer een kleine 4 uur duurde was ik wel geheel uitgewoond. Ik besloot om de 6.30 routine met de trein vanwege mijn DalVrij abonnement niet meer te gaan praktiseren, niet alleen vanwege het vroege opstaan maar vooral vanwege de onrustige nacht die er veelal aan vooraf gaat.

Niet naar Schoorl dit keer

 

Samen voor het graf van onze ouders

Een paar dagen geleden stuurde ik een WhatsApp bericht naar broer Jan met de vraag of hij zin had om weer eens samen een wandeling te maken en zo ja, waar? Hij had best zin maar liet het aan mij over waar we dan zouden gaan wandelen. Ik stuurde een paar alternatieven waaronder "Schoorl" waar we eigenlijk altijd naar toe gaan, ook met broer Henk ga ik steeds naar Schoorl, maar dit keer zou het anders verlopen. Rustig met de trein van 9.13 naar Hoorn waar Jan al klaar stond met zijn bolide en al snel zaten we genoeglijk met schoonzus Thea aan de koffie. We hadden best wat bij te praten over onze families met name, dat liep behoorlijk uit de hand. Ik vertelde dat ik van plan was om op 13 augustus naar "het graf" te gaan omdat ik dat eigenlijk ieder jaar wil doen om even ter plekke aan onze ouders te denken. In 2022 was het er niet van gekomen omdat het die 13e augustus bloedheet was, dat was me toch te gortig, maar vorig jaar wel. Grappig genoeg was een dag tevoren kleinzoon Mees geboren, inmiddels weer bijna een jaar.
Uiteindelijk gingen Jan en ik toch op weg naar wat ik dacht, Schoorl, maar Jan stelde voor om eerst nog even langs "het graf" te gaan. Natuurlijk, graag en zo liepen we met z'n tweetjes over het grind, het bekende pad naar onze ouders, het graf lag er keurig bij. Ik maakte nog een "onsie" van ons beiden met de steen van het graf op de achtergrond.
Daarna stelde Jan voor om niet naar Schoorl maar naar het Robbenoordbos te gaan om de benen te strekken. Mooi gebied, niks op tegen en we liepen een klein 10 km schat ik. Daarna weer met de bolide thee gedronken met Thea. Uiteindelijk moest Jan me er nog op attent maken dat ik naar het station moest om op tijd in te checken, maar ook dat ik nog Magnesiumcitraat van hem wilde meenemen, Lekker op tijd weer thuis.

Als een Franse huisvrouw vroegig

Ik ben sinds onze Duitse bridgevakantie helemaal los op die ouderwetse Franse keuken waarvan ik in de jaren 70 en beginjaren 80 zo van heb genoten tijdens de vakanties en vooral in de Dordogne streek. De aanleiding daarvoor was vooral dat ik die kwaliteit nergens anders terugvindt dan in het boek "In de Franse keuken" van Time/Life uit 1969; in NL weet ik geen enkel restaurant dat die ouderwetse vette en smakelijke happen serveert, integendeel, niet vet en smakelijk, maar mager, niet lekker en vooral peperduur. Roos en ik hebben een keer in het sterrenrestaurant van het Rijksmuseum gegeten waarbij zelfs een tweetal sterrenkoks, twee "chefs" hun kunsten hebben vertoond en het was niks bijzonders afgezien van de waanzinnige hoeveelheid bestek en de piepkleine porties.

Overigens kun je bij de Hanos nog steeds wel de ingrediënten verkrijgen voor die ouderwetse maaltijden. Zo ligt er nu in de vensterbank zo'n heerlijke cuise de canard op te warmen. 

Als een - aldus het genoemde boek - ouderwetse Franse huisvrouw heb ik al urenlang in de keuken gestaan om het middagmaal voor te bereiden en dat ga ik straks genieten!

Ook hier op m'n heideveldje

Misschien niet zo heel uitbundig als de foto's in de kranten ons doen geloven, maar ook hier op het behoorlijk oude heideveldje in het Houdringhebos staat de hei in bloei, wel erg vroeg in het jaar. Kennelijk zo vroeg dat de bijen en andere insecten het (nog?) niet in de gaten hebben, geen enkele kan ik ontdekken in de buurt van m'n favoriete bankje.

Lukte natuurlijk niet

Hier in de buurt ligt het landgoed Sandwijck, een pareltje van de natuur die hier al heel wat jaren wordt beheerd door de werkgroep Sandwijck, hulde! Ik mag er graag doorheen lopen en daarbij de diversiteit van de planten bewonderen. Natuurlijk frequenteer ik daarbij steeds het "bankje van mijn vader", waarvandaan ik mijn oude vader een paar keer langdurig telefonisch heb gesproken in zijn laatste levensweken. 

Nu in het voorjaar staat alles er prachtig bij, opvallend veel geel spul maar ook erg veel verschillende schermbloemigen en dan kan ik het merkwaardi genoeg niet laten om te kijken of ik een van die dodelijk giftige scheerlingsoort kan vinden. Daar ben ik nog steeds niet in geslaagd, maar nu wist ik het zeker, de waterscheerling! Giftigste inheemse plant en ik stuurde een foto naar vriend Ab, maar nee hoor, het was "engelwortel" en Ab adviseerde met klem om de app "obdentify" te installeren. Niks voor mij, ik probeerde het en ja hoor, kreeg het niet voor elkaar, dat gedoe, ik geloof het wel net als met insecten of vogels. What's in the name? 

60 jaar later

Dit is - als ik me goed heb herinnerd - de plek waar mijn ouderlijk gezin, ik incluis 60 jaar geleden vakantie vierden. En deze eerste augustus, ik mag wel zeggen "deze eerste eerste augustus" markeerde het begin van mijn volwassen leven, want daar begon mijn eerste serieuze verkering en wel met Lien, mijn buurmeisje in Amsterdam die eveneens met haar ouders met vakantie was in vakantiepark "het Grote Bos" in Driebergen.