De stijl van Williams vind ik briljant; doet me enigszins aan Tolstoj denken in die zin dat de gedachten en het gedrag van de hoofdpersonen zodanig wordt beschreven dat je hun reden van handelingen goed kunt begrijpen zonder dat het de verhaallijn tot een verveling brengende rijstebrij van woorden maakt. Daarentegen vind ik zijn verhaallijnen "an sich" zo ontzettend neerslachtig dat ik ze nauwelijks meer als realistisch kan beschouwen.
Ik heb het boek uiteindelijk voor ongeveer twee derde uitgelezen totdat figuurlijk gesproken de onweerswolken zich zo in het verhaal begonnen op te dringen zonder dat de hoofdpersoon daar zelf de oorzaak van was dat ik het niet meer kon verdragen; net als dat beroemde boek "knielen op een bed violen" van Jan Siebelink, heb ik het van mij geworpen. Overigens had ik op de achterflap al kunnen lezen hoe het verhaal verder zou aflopen; het drama zou zich nog verergeren en daar had ik geen behoefte meer aan.
Voor mensen die van goed geschreven literatuur en tevens van dit soort dramatische verhaallijnen kunnen genieten is dit boek een absolute aanrader; voor mensen met een karakter als het mijne is het uiteindelijk onleesbaar, althans niet om doorheen te komen.
Ik heb nog een derde boek van John Williams liggen, handelend over keizer Augustus; ga ik ook ter hand nemen; zijn schrijfstijl is weergaloos, dus ga dit laatste boek zeker niet uit de weg. Ben benieuwd of dat ook zo'n dramatische lading krijgt als de eerste twee boeken; het leven van deze eerste keizer geeft daar wel alle aanleiding toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten