Vroeg op pad

 

Drents krentenboompje

Het is dezer dagen ongewoon warm, gisteren was het zo warm dat ik na het bezoek aan de Hanos niet meer aan de wandel ben gegaan, zelfs 's-avonds niet meer. Vroeg op bed gaan liggen, het was daar relatief koel en gewoon zo op bed was prima uit te houden. Met het vrij strenge temperatuur management, alles dicht en deuren open als het buiten koel is, houd ik het best koel omdat het in de nacht steeds behoorlijk goed afkoelt buiten. Was afgelopen nacht iets minder het geval, de deuren konden eigenlijk pas rond middernacht open omdat het buiten koeler werd dan binnen, maar in de loop van de nacht verder koelde het iets meer af. Ik heb nog gekeken of ik een "vallende ster" kon waarnemen, maar ik kon eigenlijk het geduld niet opbrengen, heb het ook al zo vaak gezien. Een keer in m'n jonge jaren bij een soort vakantiekamp en later vanuit een raam toen we bij vrienden in den Haag op bezoek waren, het viel daar op vanuit het open raam. En ja, gedenkwaardig moment want het is altijd zo rond de verjaardag van mijn oude vader, 13 augustus. 
Maar rond 7 uur begon het te kriebelen en wilde ik aan de wandel, wat door Roos gemaakte appelmoes opgelepeld op het balkon en toen op weg, zonder rugzak, eigenlijk "helemaal met zonder niks", want ik merkte beneden dat ik zelfs m'n pet boven had laten liggen. Een ferme wandeling gemaakt van meer dan twee uur en steeds de schaduw opgezocht. Het fraaie wandellied, Fussreise van Hugo Wolf klonk steeds vanuit het geheugen, het bos was inspiratie, zag er al wat "verschoten" uit, het is alweer een tijd droog. Het viel mij op dat het Drents krentenboompje reeds zijn bladeren verliest, bruine vlekken op de naalden van sommige dennen, het gaat niet goed met het bos heb ik het gevoel. Alleen de heide staat er prachtig bij, vooral het stuk dat enkele jaren geleden is afgebrand, dat ziet er pico bello uit.
En 's-middags met de trein naar Amsterdam voor een afspraak bij de tandarts die een nieuwe kroon heeft geplaatst, dat gaat tegenwoordig zo soepel, past direct precies. "Voor de rest van mijn leven", dacht ik, want ze gaan best lang mee, volgens mijn vader zelfs 30 jaar, nou da's wel wat lang nog har har.