13 augustus

 

Het intieme kleine kerkhof van Westwoud

In 1922, op 13 augustus van dat jaar zag mijn vader het levenslicht. Vorig jaar was dat natuurlijk 100 jaar geleden en had ik het niet ongemerkt voorbij willen laten gaan, ik had mij voorgenomen om die dag naar het graf van onze ouders te gaan, liefst samen met mijn twee broers en daar even staan gedenken. Het was die dag zo ongehoord heet, meer dan 30 graden dat ik er van af heb gezien, maar dit jaar was dat niet het geval en heb ik inderdaad de reis ondernomen. Helaas waren beide broers verhinderd, maar dat nam niet weg dat ik ben gegaan en precies om 12.00 uur bij het graf aankwam. Ik heb enkele minuten gewoon geconcentreerd bij het graf staan denken, memoreren, gewoon je gedachten laten stromen. Gek hoor, een dag na de geboorte van m'n kleinzoon Mees, achterkleinkind van m'n ouders en dan nu bij dat graf. Ik heb dat ook gememoreerd bij de begrafenis van mijn ouders dat de generaties zijn als de bladeren aan de bomen en dat voelde ik op dat moment wel heel sterk. We komen en na verloop van tijdmaak je plaats voor de volgende generaties.
Ik heb mijn boterhammetje lekker opgegeten op het bankje van het kleine kerkhofje daar in Westwoud waar de ouwelui al zo'n 20 jaar bijeen zijn. Na een klein uurtje ging ik weer terug naar huis. Ik had op de heenweg niet alleen een zak pruimen aan de weg ingeslagen maar ook vastgesteld dat het kerkenpad naar Westwoud over het spoor nog functioneerde en nu van beveiliging was voorzien. Dus dat pad nam ik en liep terug door Westwoud dat overging in Hoogkarspel waar ik de trein nam. Was een gedenkwaardig moment om daar voor dat graf te staan en zo duidelijk dat de generaties elkaar opvolgen. Kan er goed mee leven hoor dat ik de eerstvolgende generatie zal zijn die het tijdelijke voor het eeuwige zal verwisselen, heb altijd erg van het leven gehouden, maar eeuwig is wat veel van het goede. Lees maar eens het boek over dit thema van Simone de Beauvoir: "niemand is onsterfelijk".