 |
| Zo, bekend plekje bij mamma |
Het gebeurt me steeds vaker dat ik tijdens het wandelen luiden stemmen hoor van solitair lopende hondelaars en wandelaars. Boer Dirk vertelde mij jaren geleden dat hij het gevoel had tussen idioten te lopen die in zichzelf praatten toen hij in Amsterdam door de straat liep, allemaal mensen kennelijk met "oortjes" in en tegen hun telefoon spraken. Ik verwonder mij erover dat velen met die oortjes lopen en zich daarmee behoorlijk afsluiten van de omgeving, ze groeten vaak helemaal niet terug omdat ze het niet horen en/of verwachten. Maakt het buitengebeuren er niet gezelliger op.
Vorige week kreeg ik tijdens een van mijn wandelingen een telefoontje van Joke, natuurlijk was ik te laat maar appte terug: "roept u maar", ik bedoelde natuurlijk "wat is er?", want in mijn beleving bel je niet "zomaar". Maar uiteindelijk waren we toch met elkaar in gesprek over de telefoon en tot mijn genoegen werkte "Truus" ook gewoon, dus kon ik tegelijk mijn track lopen en met dochter communiceren.
 |
| Is dat lekker slapen! |
Zo hadden we het over haar jongste zoon, Mees, inmiddels alweer 3 weken oud en dat hij vaak huilde in z'n bedje of in de box maar wanneer hij op "bekend terrein" is, d.w.z. in de draagzak van z'n moeder dan slaapt hij als een roos. Ik kreeg dan ook een foto van toen ze op weg ging om de kinderen van school te halen waarinMees duidelijk in slaap was gevallen, zij het in een wat ongemakkelijke houding en uren later een foto van nog steeds slapende Mees met op de achtergrond zijn grote zus Ronja die inmiddels de school had verlaten. Tussendoor uitvoerig met dochter gekletst over "van alles en nog niks", reuze leuk, ik krijg begrip voor die wandelende kletskousen, misschien schaf ik ook wel "oortjes" aan zodat ik makkelijker kan kletsen en wandelen, of beter gezegd luisteren en wandelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten