 |
| Bekermos door Esscher |
Had ik gisteren voor het eerst sinds tijden weer eens mijn Museumjaarkaart in stelling gebracht in Utrecht, daar ging ik vandaag naar den Haag. Ik had van de week al met Arja afgesproken dat ik eventueel dit weekend onverwacht bij hen langs zou komen na of voor een bezoek aan het Haags kunstmuseum.
Aangekomen in den Haag CS nam ik tram 17 naar het museum en was eigenlijk gefrappeerd door de schoonheid van de straten van deze stad, misschien door het schitterende zomerweer maar toch vooral door de architectuur en de sfeer. Ik kon zo doorlopen in het museum en kwam direct verzeild in de Esscher tentoonstelling ter ere van deze kunstenaar die 125 jaar geleden het levenslicht mocht aanschouwen. Prachtige werken die mij al sinds lang bekend zijn, althans de meest wonderlijke met perspectief dollende exemplaren. Een hand die een glimmende bol vasthoudt, twee handen die elkaar tekenen, een trap waarop mensen in twee richtingen lijken te klimmen of te dalen. Fascinerend die met de waarneming spottende tekeningen. Maar ook - en die siert deze blog - een tekening van bekermossen, een prachtige biologische waarneming.
 |
| Met een bloedgang 100 m naar beneden in de achtbaan |
Daarna met de benenwagen naar Arja, het was snoeiheet dus zocht ik steeds de schaduw op en na 5 kilometer opnieuw door fraai den Haag kwam ik in de nieuwbouwwijk en werd begroet door schoonzoon Walter. Alle kleinkinderen waren thuis en vooral de kleine Sam vroeg om aandacht, wat een stuiterbal, vol energie en voortdurend onverwachte fratsen uithalend. Ik vond het wel leuk maar als moeder word je er vast kregel van. Oudste kleinzoon Gijs vertelde mij dat hij een virtual reality bril had gekregen maar dat hij dat niet vertrouwde met zo'n oude man als z'n opa, hij was bang dat ik niet zou overleven. "Nou, dat wil ik wel hoor", zei ik moedig, niet wetende wat mij te wachten stond, dat was namelijk opnieuw een met perspectief dollende maar dan veel intensiever beleefde visuele ervaring. Met veel moeite kreeg ik een achtbaan aan het werk in de VR bril en dat was zo levensecht, eerst gewoon fantastisch om gewoon te kijken, maar het werd steeds echter en zelfs vreeswekkend. Walter wist wat me te wachten stond en ging behulpzaam naast me staan en hield me zo nodig overeind. Toen ik met de virtuele racebaan honderden meters naar beneden dreigde te gaan wist ik niets beters te bedenken dan naar beneden te kijken en m'n ogen af en toe dicht te doen, het was gewoon echt te realistisch en doodeng maar ik ben verheugd dat ik het een keer heb mee mogen maken.
Arja had van mijn optreden met VR een videootje gemaakt en zelfs rondgestuurd op de groepsapp van alle kinderen tot grote hilariteit om die ouwe bange vent met die gekke bril op. Gijs bedankt! Ik vond het een geweldige ervaring en ben heel benieuwd waar deze nieuwe techniek ons naar toe zal leiden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten