Noordpolderzijl

 

Haventje van Noordpolderzijl

Ik had mij voorgenomen om bij Roos vandaan in Wijhe nog een keer naar Usquert te gaan en naar de kust van de Waddenzee te lopen om het haventje van Noordpolderzijl te zien. "Zal vast de laatste keer worden", bedacht ik mij stilletjes, terugdenkend aan de overpeinzing van mijn oude vader toen ik een keer met hem - op zijn verzoek - een bezoek had gebracht aan het Amsterdamsche Veld in Drenthe, achter Klazienaveen; zachtjes voor zich uit zei hij: "dit zal vast de enige keer zijn dat ik dit zie", en zo zou het inderdaad gaan, ondanks dat ik hem aanbood dat ik zijn wens altijd zou belonen. En als 75-jarige bedacht ik mij ook dat dit vast de laatste keer zou worden.
Decennia geleden stond in een van mijn vele wandelgidsjes dat je hier in Noordpolderzijl, als je het aan de beheerder van het polderhuis vroeg wel mocht kamperen op een veldje daar naast en dat heb ik toen een keer gedaan; het waaide 's-nachts keihard zodat het tentzeil van m'n trekkerstentje naar beneden op m'n neus gedrukt werd weet ik nog. De volgende morgen lekker ontbeten  met een broodje garnaal en een legendarisch verhaal van een van de koffiedrinkers aldaar, iemand uit de buurt die vertelde hoe in een van de rijke boerderijen een grafkamer was ingericht en dat een van de vrouwlijke huisbediendes zo brutaal was geweest om het deksel van de kist op te tillen. Tot haar grote schrik was het gezicht nog ongeschonden maar stortte het weefsel door een zuchtje wind helemaal in zodat er een doodshoofd overbleef. Mooi verhaal dat me altijd is bijgebleven. 
Maar vandaag nam ik vroeg de trein naar Groningen en door naar Usquert en door het bijzondere polderlandschap naar Noordpolderzijl. Ik heb na het eerste bezoek deze wandeling vaker gemaakt, maar steeds was het polderhuis gesloten. Nu kwam ik tegenliggers tegen, mede wandelaars die vertelden dat het vandaag wel degelijk open was. En dus zat ik even later achter een bak heerlijke gebonden mosterdsoep en een broodje garnaal.
De terugweg verliep wat moeizamer, ter hoogte van Meppel hield de pret op, draadbreuk. Gelukkig kon ik aansluiten bij een groep reizenden richting Zwolle die een taxi had gecharterd zodat ik toch nog redelijk op tijd bij Roos kon aanschuiven. Heerlijke dag geweest, die overigens begon met een bezoek aan het bekende Berlage stadhuisje van Usquert, dat vandaag open was voor bezoek. Blog ik nog wel een keer met de foto's erbij. En of het de laatste keer wordt betwijfel ik, daarvoor trekt het broodje garnaal te zeer har har.