Droog en zonnig

 

Opgang bos Slenaken

Eigenlijk had ik voor vandaag een bezoek aan het Rijksmuseum Amsterdam gepland; op de maandagmorgen is het daar ongewoon rustig qua bezoekers en dat leek mij een uitstekend tijdstip, maar ... er werd dermate fraai droog en zonnig weer voorspeld dat Limburg mij een beter plan leek. En ik wilde wel iets nieuws proberen qua reis, namelijk van de halte KNMI, vroeger halte "Tunneltje de Bilt" geheten de eerste bus naar station Utrecht CS te nemen, dan kun je nog een Intercity eerder richting Maastricht nemen. Zo gezegd, zo gedaan en zo stond ik vanmorgen in alle vroegte op de bushalte, in het donker maar niet eens als enige. Met de fiets is het nauwelijks de moeite, wandelend een kwartiertje bij mij van de flat vandaan. Lekker doorgelezen in de twee boeken die ik heden tegen elkaar inlees, het ene, "the insect crisis" van Oliver Milman,  stemt niet vrolijk, ik had in de loop van de afgelopen jaren door gewoon om me heen te kijken reeds geconstateerd dat het aantal bloemzoekende insecten met een noodgang minder was geworden, maar uit dit boek blijkt dat dit wereldwijd het geval is, zelfs in de tropische oerwouden. De oorzaak ligt vooral bij het ontbreken van variatie in het landschap, een voorwaarde voor insectenleven als Frits Bink heeft duidelijk gemaakt in zijn boek "Ruimte voor insecten".  Maar daarnaast ook de keiharde aanval van de agrarische industrie, geholpen door de chemische industrie in de bestrijding van het insectendom met als apotheose de neonicotinoïden. Je wordt er mistroostig van en daarom wissel ik dit boek dan ook af met een kritische verhandeling van de journalistiek "Het nulnummer" van de bekende schrijver Umberto Eco. Daarom was ik voor mijn gevoel snel in Maastricht en met de bus ook weer snel in Slenaken waar ik bij de Slenaker Vallei de gesloten deur vond vanwege de maandagmorgen vermoed ik, of omdat ik te vroeg was wellicht, iets voor negenen zelfs.
En toen weer die schitterende wandeling door het bos van Slenaken; ik plukte veel van de mooie paardenbloembladeren en de bramen die nog aan de struiken zaten. Heerlijk om daar te zijn, bovenop de eerste heuvel en dan omkijken naar het kerkje in de diepte, denkend aan mijn grootouders die het vroeger al over Slenaken hadden, altijd een plekje in onze familie weten te behouden, drie generaties lang. 
Ik had niet zo'n zin om door Gulpen te lopen dus sloot ik de track af en ging over op de Putsteeg aldaar, een heerlijk pad met schaduw van de bomen, het was intussen snoeiheet geworden. Verderop kwam ik aan de praat met een tegenligger/wandelaar. We spraken onze waardering uit over het landschap en spraken wat over het wonen hier en over de taal van de mensen. Ook hem was opgevallen dat de planten zo veel groter werden door de 40% meer CO2 in de lucht. We liepen verder. Uiteindelijk kwam ik weer in Schin op Geul en kon het niet laten om een foto te maken van het kruisbeeld dat Hugo zo intrigeerde in de tijd dat ik met de kinderen en mijn vader af en toe naar Zuid Limburg ging. Hij moest diep graven om het zich te herinneren. Ik moet er altijd aan denken als ik hier uit of in de trein stap; "ben ik blij dat ik Jezus niet ben!", sprak de toen hooguit 10-jarige zoon in al zijn onschuld.
Ik stapte in de trein naar Heerlen en stapte over in den Bosch op de trein naar Zwolle en stapte in Wijhe uit om in de hitte naar Roos te wandelen. Behoorlijk uitgewoond kwam ik bij haar aan. Gelukkig kon ik gaan zitten en eten en hoefde slechts aan te schuiven; ze had heerlijk gekookt. Nog een glaasje op het terras en het was weer een fijne dag geweest waarbij ik de Nachtwacht van Rembrandt niet heb gemist.