 |
| De patiënt moet er goed bijzitten |
Hun mascotte is een grote rode theepot, pront aan de zijkant van hun opstelling, hun naam is een vrouwennaam en hun professie is een zanggroep, close harmony zingend van een diversiteit aan liederen uiteenlopen van volksliederen tot zelfs Jordaanse schlagers uit de jaren van Johnny Jordaan, kortom een zeer gevarieerde avond vol zang en "anders" dan de klassieke zang die wij anders graag savoureren. Maar leuk was het!
Het begon al hilarisch dat die vijf kerels van achteren kwamen aangesneld met in hun midden een van de zangers die door een beenbreuk aan een rolstoel was gekluisterd. Af en toe kon hij het niet laten om de maat te slaan met zijn blote voet.
Alle stemmen waren vertegenwoordigd waaronder een on-Hollands diepe bas, bepaald geen bariton; ik zat hem er telkens gefascineerd uit te luisteren tussen de vier andere stemmen, leek wel een Rus. Bleek hij van oorsprong ook te zijn; grappig dat zo'n stemsoort zo prominent in zo'n streek veel voorkomt. Ooit heb ik in een koor, waar ik zelf ook als bariton mee mocht brommen naast zo'n "echte" diepe bas gestaan; toch wel bijzonder hoor.
Het begon om kwart over acht, maar ik had van Roos begrepen om 8 uur, zij kwam vanuit Wijhe direct naar Utrecht en kwam precies om 8 uur ook binnen en was dus uiteindelijk keurig op tijd. De zaal was vol, het concertje vond plaats in een voormalige kerk, de akoestiek was voortreffelijk, de harmonie van het mannengezelschap kwam uitstekend uit en was fijn om naar te luisteren. De afwisseling in het programma was best bijzonder waardoor het niet begon te vervelen. Was een fijne avond geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten