Gezellig met onze oude buurtjes

 

Shiva en Ronika aan tafel

Vijf jaar hebben ze gewoond in de flat onder de mijne, Ayoub en zijn vrouw Shiva met hun twee dochters. De oudste was pas twee jaar toen ze hier kwam, Ronika, verlegen en altijd als ik haar gedag zei verschool ze zich achter vader of moeders' rug. Ging langzaam over en toen ik haar enkele jaren later complimenteerde met haar mooie fiets brak het ijs en begon ze langzaam maar zeker meer te vertellen. Bijzonder prettige buren, we overliepen elkaar zeker niet, maar er was duidelijk sprake van wederzijdse genegenheid, ik vond het dan ook jammer dat ze naar een groter huis vertrokken afgelopen oktober/november, maar had daar alle begrip voor hoor, de flat was gewoon te klein geworden voor z'n viertjes. Ik had hen dan ook gevraagd om gedag te komen zeggen voordat ze definitief zouden vertrekken. Was gezellig en ik merkte dat de uitnodiging om langs te komen in hun nieuwe behuizing welgemeend was. En aangezien ik Ronika een boekje had beloofd werd 4 december een passend moment om even langs te gaan. Een tegenbezoek werd op prijs gesteld en ik stelde voor om dan ook het meest Nederlandse gerecht in wintertijd te serveren, erwtensoep, ook wel snert genoemd.

Ayoub met Sophie

Op de afgesproken tijd stommelde het gezin de bekende trap op, is volgens mij voor een kind ook een goede manier om het afscheid van een oude bewoning te verwerken. Gezellig met de kleine Sophie van net een jaar: "m'n zusje kan al lopen", meldde Ronika trots en daar ging ze hoor. Leuke kinderen! En fijn om Ayoub en Shiva weer te zien. Uiteraard had ik een paar boekjes voor Ronika gescoord, de eerste bleek veel te makkelijk voor haar, die zou ze aan Sophie gaan voorlezen. Maar ik had ook een echt "leesboek" met weinig plaatjes, een oude bekende: "Saskia en Jeroen", een boek uit de serie van Jaap ter Haar. Ben benieuwd wat ze daar van zal vinden, gaat over onschuldig stout vermaak van een jeugdige tweeling. Intussen hadden Roos en de ouders zich geïnstalleerd terwijl ik af en toe in de opwarmende pan soep moest roeren om te voorkomen dat deze zou aanbranden.
We gingen aan tafel en we stortten ons op de snert die gelukkig in goede aarde viel, zelfs de kleine Sophie at er iets van. Ondertussen spraken we over van alles onder andere over de verwantschap van onze moedertalen want beide, het Nederlands/Diets/Duits en het Farsi zijn Indo Europese talen. En inderdaad waren er heel wat woorden die nagenoeg het zelfde waren gebleven in al die duizenden jaren, dat vind ik schitterend. Door al dat lezen dat ik heb gedaan over de klassieken heb ik een behoorlijke bewondering overgehouden aan het oude Perzische rijk dat uiteindelijk op brute wijze door Alexander de Grote onder de voet is gelopen. Maar die oude cultuur fascineert me, moet ik nog eens met Ayoub en Shiva bespreken; zal ik hen vertellen over de "Gouden eeuw" van de "Zeven Provinciën". Maar natuurlijk hebben we veel meer gesproken over de tijd dat we hier gezamenlijk gewoond hebben; daar waar ik al die jaren dacht dat zij flink stookten en dat ik daarom de CV nauwelijks hoefde in te zetten daar bleek dat zij ook nauwelijks hoefden te stoken in dit kennelijk goed geïsoleerde gezamenlijke flatgebouw.
Na de erwtensoep maakte ik nog een dessert bestaande uit de bekende vla en yoghurt van de boer met een beetje jam, een vlaflip zoals dat wordt genoemd. Ging er ook best in hoewel het voor Ronika wat veel werd. Tot mijn opluchting had het iedereen goed gesmaakt. De kleine Sophie had zich prima gehouden maar was duidelijk uitgevloerd door alle emotie. Ik moedigde hen dan ook aan om naar huis te gaan, het was heel genoeglijk geweest vonden we allemaal. Ik legde samen met Ronika het door haar geverfde steentje op een ereplaatsje in het rariteitenkabinet en beloofde dat we de fles appelsap van "de boer" soldaat zouden maken. En daar gingen ze. Roos snelde nog naar beneden met de speen van Sophie die was achtergebleven, en bood die aan: "de Espanja", sprak zij met het inmiddels geleerde Farsi woord voor speen.